Boris McCutcheon and his Salt Licks

Het begon meteen heel sterk met Boris McCutcheon en zijn Salt Licks. McCutcheon schrijft sterke liedjes, speelt voortreffelijk akoestisch gitaar en zingt uitstekend, met een ietwat rauwe stem die op momenten aan Steve Earle doet denken. Dat wisten we al van zijn laatste cd, maar live wist hij het ook meer dan waar te maken, mede dankzij de geniale, subtiele maar toch stevige drummer Jeff Berlin, en de fantastische gitarist/banjoman en lapsteelgitarist Brett Davis, die bovendien een pracht tweede stem neerzette. De avond kon na dit topconcert voor ons al niet meer stuk.

Eliza Gilkyson

Singer/songwriter Eliza Gilkyson speelde in een relatief kleine zaal, en ook zij had een uitstekende sidekick in de gedaante van gitarist Robert McEntee, die niet ook al meer deed dan alleen fantastisch gitaarspelen. Ook hij leverde een zeer prima tweede stem. Gilkyson was indrukwekkend. Ze zingt makkelijk en prachtig, en ze heeft zeer prima liedjes geschreven, die overigens in Amerika alleen in het alternatieve circuit op de radio te horen zijn, want veel te kritisch voor de doorsnee radio. Voor ons is het allemaal niet schokkend, al zijn het wel degelijk sterke liedjes. Ze sloot af met een van de liedjes van haar vader – Bare Necessities uit de tekenfilm Jungle Book, en dat leverde nog een tamelijk hilarisch moment op toen de gitarist spontaan vroeg om het refrein in het Nederlands te zingen (“Wat je van beren leren kan…”) – de helft van de zaal pikte dat feilloos op, terwijl de andere helft verbaasd zat toe te kijken. Leuk.

Chatham County Line

Chatham County Line is een bluegrasskwartet met een rock ‘n’ roll-houding. Er werd met ontzettend veel energie en humor rond één microfoon een geweldig concert gegeven. De twee frontmannen zijn allebei even sterke zangers, en ze wisten exact hoe ze optimaal van die ene microfoon gebruik moesten maken – zo werd er voor de tweede, “high and lonesome” stem drie stappen afstand genomen, zodat het samen met de solozanger perfect klonk. Maar ook instrumentaal waren deze vier heren absolute topklasse. De lol spatte eraf, maar de kwaliteit ook. Fantastisch. En zelfs nog stukken beter dan op hun cd.

Daniel Lohues & The Lousiana Blues Club

De kleine zaal zat een kwartier voor tijd al stamp- en stampvol. Daniel Lohues kunnen ze in het vervolg dus beter in de grote zaal programmeren, en terecht, want met zijn Louisiana Blues Club kreeg hij de hele zaal plat. Lohues is fantastisch. Hij zet met deze band een behoorlijk stevig stuk muziek neer, zingt vervolgens redelijk lullige teksten in het Drents (“Ik heb een meisje achterop, en nu heb ik een slag in het wiel”), maar het werkt. De muziek is geweldig, en de zelfspot werkt bevrijdend. En dan kan blues ineens bijzonder aanstekelijke feestmuziek worden. Voor ons was dit de perfecte afsluiter. Vier totaal verschillende toppers op rij. Schitterend.

We hadden nog een uur geduld kunnen hebben om naar de Hackensaw Boys te kijken, want ook hun laatste cd was weer een juweeltje, maar gelukkig hadden we deze band al eerder live gezien.

De route van Renske en Joost.