Waarschuwing: de schrijfster dezes (Renske Kluin) wordt niet gehinderd door uitgebreide kennis van dit muzikale genre in het algemeen en de becommentarieerde artiesten in het bijzonder.

Chris Hillman & Herb Pedersen

Volgens het programmaboekje was Chris Hillman vroeger, ver voor onze tijd, een popidool, rockster en country-icoon, die samen met zijn goede vriend Herb Pedersen terugkeerde naar zijn roots. Benieuwd naar de gedragingen van een voormalig rockster die zijn eerste liefde (de bluegrass) herontdekt heeft, togen wij dan ook richting Kleine Zaal.
Helaas viel het concert ons wat tegen. De beide heren beheersen hun stem en hun gitaar prima, maar de nummers die ze lieten horen waren iets te liefjes en gelikt naar onze smaak. Eigenlijk spelen ze bluegrass precies zoals je verwacht als je hun foto ziet: Degelijk, maar veel te braaf.

Hans van Lier & Ralph de Jong en Band

Wij verruilden de kleine zaal al na een kwartier voor de foyer, en al van grote afstand kwam ons de geweldige stem van Ralph de Jong tegemoet. Wij hadden, afgaand op het geluid, eigenlijk een zwarte bluesgod van in de vijftig verwacht en waren dan ook aardig verrast toen de zanger een blond twintigjarig manneke bleek te zijn. Gitarist Hans van Lier weet zijn solo’s perfect op te bouwen, met genoeg losse eindjes om het spannend te houden. Deze twee zijn erg goed op elkaar en de rest van de band ingespeeld en hebben er duidelijk heel veel lol in. Dit soort blues willen wij meer horen. Stampend en zwetend, met lef gespeeld, en precies op het snijvlak van virtuoze muzikaliteit en rauwe emotie.

Susan Tedeschi

Van deze dame wisten wij al dat ze een geweldige stem heeft en bovendien niet onverdienstelijk gitaar kan spelen, dus we waren erg benieuwd naar haar liveshow. Die viel niets tegen. Susan en haar band werken geweldig samen en hun plezier in het muziek maken werkt zeer aanstekelijk. Ze heeft een heel goeie band om zich heen, die haar nummers heel goed ondersteunt en haar beter laat zingen dan ze in haar eentje zou kunnen. Het is alleen jammer dat de band af en toe een beetje té aanwezig is: op sommige momenten zouden ze beter even gas terug kunnen nemen om de nummers beter tot hun recht te laten komen. Less is more!
Overigens viel het ons wel een beetje tegen dat Susan Tedeschi niet de podiumuitstraling heeft die je op grond van haar geweldige stem zou verwachten.

Bjørn Berge

Zo hee, wat produceert deze Noor een boel geluid in zijn eentje! Met zijn twaalfsnarige gitaren, zijn enorme stem en een blokje onder zijn voet dat als hij er op tikt een geluid als een bass-drum voortbrengt, heeft hij helemaal geen band meer nodig. Hij weet in zijn eentje enorm te swingen. Soms klinkt hij hard, soms nog harder, en soms juist heel ingetogen. Nooit saai, altijd funky. Een soort blues-metal, eigenlijk.

Hyacinth House

Over deze band waren onze meningen verdeeld. Nou hebben we dat wel vaker, en ook altijd op dezelfde punten. Deze band werd in het boekje vergeleken met 16 horsepower (vind ik niks, Joost vindt het leuk), Bonnie Prince Billy (idem) en the Doors (kan ik best hebben, voor een paar minuten…). Om kort te zijn: ik vond het saai, pretentieus geneuzel en Joost vond het leuk. Daarom vertelt Joost wat hij ervan vond:
Bij vlagen hoorde je er de klaaglijke weemoed van 16 Horsepower in terug, gelardeerd met sfeervolle Calexico-achtige soundscapes. Hyacinth House maakt sfeervolle, mooi opgebouwde nummers en is prettig om naar te luisteren.

Naar de route van Holly en Hilde