Eric Andersen is en blijft een van de bestbewaarde geheimen van de muziekwereld. Onder collega’s is hij als singer/songwriter bekend en wordt hij zeer gewaardeerd – zelfs Bob Dylan, die maar zelden werk van anderen opnam, heeft Andersen’s Thirty Boots gecovered! – maar bij het grote publiek is Andersen helaas nooit doorgebroken. En dan kan het gebeuren dat een uniek concert in het Platformtheater in Groningen op een zaterdagavond in mei maar een schamele twintig bezoekers telt, die weliswaar soms van ver kwamen, maar toch… Het is een beschamend klein publiek voor een artiets van dit kaliber, die hier desondanks een voortreffelijk concert gaf, samen met zijn Nederlandse echtgenote Inge Andersen.

Er werd vrij veel bekend oud werk gespeeld, maar ook een aantal mooie nieuwe nummers, waarbij een nieuw album in de nabije toekomst werd aangekondigd. Andersen is bijna zeventig, maar blijkt na een loopbaan vijn ruim een halve eeuw nog niets aan kracht te hebben ingeboet, want de nieuwe songs zijn ijzersterk.

Als je Andersen overigens een van zijn bluesnummers hoort zingen krijg je het gevoel dat de man zijn hele leven tegen depressies heeft moeten vechten, want ik ken geen enkele andere artiest waarbij de blues zo intens deprimerend en triest klinkt als bij Eric Andersen. De blues zoals hij ooit bedoeld is.

Het is opmerkelijk dat Andersen altijd zo in de schaduw is gebleven, want hij heeft muziek gemaakt met uiteenlopende beroemdheden als Lou Reed, Wyclef Jean, Rick Danko (van The Band) en Townes van Zandt, namen die in hun hoek van de wereld wél meteen alle bellen doen rinkelen – en geloof me, Andersen is zeker zo goed, en op momenten nog veel beter, dus ik koester mijn verzameling Eric Andersen-albums, en vond het bijzonder om hem na afloop van het concert een handtekening te kunnen laten zetten op de hoes van zijn allereerste langspeelplaat, van vijftig jaar geleden.