Memory of the future – 1998

Op Appleseed Records verschijnt er in 1998 weer een solo-album, dat somber, maar erg goed is. Jonas Fjeld speelt als gast mee, net als (op de valreep) Rick Danko en Garth Hudson van the Band, maar bijvoorbeeld ook Richard Thompson op elektrische gitaar, Benmont Tench op keyboards en Howie Epstein op bas en slide.. De plaat is opgenomen aan de Westkust, in New York en in Scandinavië, maar klinkt toch heel mooi als één geheel. Het lijkt of Andersen weer opnieuw zijn draai gevonden heeft, hoewel zijn stem donkerder, raspiger is geworden. Er staan weer een paar juweeltjes op als Rain Falls Down in Amsterdam of Hills of Tuscany, liedjes waaruit ook blijkt hoezeer Andersen ondertussen een wereldburger is geworden die zich overal en nergens thuis lijkt te voelen.

You can’t relive the past – 2000

Terug naar de blues, terug naar wat oude vrienden, zoals Lou Reed, die hier samen met Andersen het titelnummer zingt dat ze overigens ook samen geschreven hebben. Er staat ook een aantal bloedmooie nummers op die Andersen samen met de legendarische Townes van Zandt geschreven heeft. De hele plaat klinkt opmerkelijk energiek; je kunt horen dat iedereen er zin in heeft. Naast Lou Reed zijn dat in New York onder meer Artie Traum, Lucy Kaplansky en Robert Aaron en de “Mississippi Musicians” waren onder meer Sam Carr, Kenny Brown en James “Super Chikan” Johnson. Misschien wel Andersen’s meest funky plaat.

Beat Avenue – 2003

Een duidelijk elektrische plaat; een dubbel-cd zelfs dit keer, met als opmerkelijkste nummer het halfgesproken, bijna een half uur durende Beat Avenue, een bijna hypnotiserend verslag van een dag in 1963, toen Andersen als twintigjarige singer/songwriter in San Fransisco leefde en hij op een dag op een poëzielezing was, met onder meer beat poets Allen Ginsberg, Lawrence Ferlinghetti en Neal Cassidy. Het was 22 november 1962, de dag waarop Kennedy werd vermoord. Andersen brengt er in beat poetstijl verslag van uit, als een moderne folk-rapper on speed, enerverend en hypnotiserend.

Er zit een behoorlijk grote afstand tussen de eerste, echte folkplaat van Eric Andersen, en dit dubbelalbum, en je hebt het gevoel dat hij nog steeds met elk album nieuwe wegen verkent. Robert Aaron is in het nummer Beat Avenue Andersen’s muzikale partner, verder heeft hij ook voor deze opnames weer wat bijzondere gasten weten te vinden, waaronder Phoebe Snow, waar hij een duet mee zingt, en die bovendien nog een mooie tweede stem zingt, Garth Hudson (van the Band) op accordeon, piano en orgel, Eric Bazilian op elektrische gitaren en Lucy Kaplansky op tweede stem. Ook hier weer een album waar je aan moet wennen, maar dat groeit als je er vaker naar luistert.

The Street Was Always There – 2004
(great american song series vol 1)

Eric Andersen leek zijn stem grotendeels kwijt te zijn. Dat werd op zijn laatste cd’s redelijk gecamoufleerd door een aantal sterke “talking blues” op te nemen, maar op andere nummers werd soms pijnlijk duidelijk dat hij niet alleen zijn bereik kwijt was, maar heel af en toe ook zijn gevoel voor melodie. Ik hield dan ook mijn hart vast toen ik hoorde dat Andersen nummers van collega-singer/songwriters ging opnemen. Het resultaat valt gelukkig alleszins mee. De nummers die hij gekozen heeft dateren allemaal uit zijn begintijd als singer/songwriter, de jaren zestig, de tijd van het protestlied, en de anti-oorlogsliedjes die hij hier zingt zijn verbazend actueel. Dat hij alleen nog maar in de donkere regionen kan zingen, en dat zijn stem wat rauw en hees is geworden is voor deze liedjes eigenlijk alleen maar gunstig – de teksten komen des te harder aan.
De enige misser is het poëtische Misty Roses van Tim Hardin, maar verder is ook producer en bandleider Robert Aaron zeer op dreef, met een hechte, soepel en stevig spelende band waarin onder meer Wyclef Jean ook even langskomt. Een verrassend goede plaat, die voor een terecht stuk herwaardering kan zorgen voor al die protestzangers van veertig jaar geleden.

Overigens wel grappig dat hij twee cd’s geleden beweerde “You can’t relive the past” en dat hij nu met deze cd aan komt zetten. Overigens wordt er gelukkig niet al te eerbiedig met het oorspronkelijke materiaal omgesprongen, want in White Boots Marching in a Yellow Land hoor je ook de extra teksten van Robert Aaron en Wyclef Jean en hoor je bovendien DJ Leon Higgins als scratcher aan het werk. Dat Andersen ook Happy Traum uitnodigde, en John Sebastian, dat brengt de jaren zestig en de eenentwintigste eeuw mooi dicht bij elkaar.

Waves – 2005
(great american song series vol 1)

Eric Andersen is misschien wel de meest melancholieke singer/songwriter van zijn generatie, de generatie van de sixties. Andersen maakt nog steeds uitstekende albums, en daarnaast probeert hij de geschiedenis van de sixties songwriters op zijn manier te herschrijven. Voor zijn serie albums met liedjes uit die fameuze jaren zestig pikt hij er hier niet de energieke bekende protestsongs uit, maar juist de melancholieke treurige ballads. Dat wil niet zeggen dat er geen kritische liedjes op Waves te vinden zijn, maar de blues-feel overheerst, mede dankzij de donkere, warme, gerijpte stem van Andersen en de prachtige arrangementen van Robert Aaron. De cd sluit af met een live-uitvoering van Andersen’s eigen, veertig jaar oude Thirsty Boots, mooi los uitgevoerd door Andersen, Judy Collins, Tom Rush en Arlo Guthrie. Dezelfde voortreffelijke, soepel spelende band als op volume 1, met Rober Aaron, Pete Kennedy, Willie Martinez en Eddy Jo Martinez als basis, met wat gasten als Happy Traum, Jim Glover en Maura Kennedy.