Steve Mayone is een multi-instrumentalist en een teamspeler, een man die je bij vrijwel iedere andere artiest kunt neerzetten en die de muziek altijd beter zal maken. Dat konden we constateren toen hij met Annie Keating optrad in PodiumCafe Peter en Leni, waar hij ook een van zijn eigen nummers zong. Dat smaakte meteen al naar meer, hoewel je het gevoel hebt dat Mayone zichzelf eigenlijk het liefst onzichtbaar wil maken. Maar we kochten toch meteen zijn nieuwe album, dat net verschenen was, Sideways Rain, en toen bedachten we eigenlijk pas dat we al eerder enthousiast van Mayone waren geworden, maar toen had hij zich ook al zo vreemd half verstopt, in het zogenaamde Cousins Project, samen met singer/songwriter Kristina Stykos.

Sideways Rain is een verbluffend goed album, laat ik dat maar meteen zeggen. Mayone schrijft niet alleen geweldige liedjes, met catchy melodieën, intelligente en vaak erg leuke teksten, maar hij weet ze ook steeds op een andere manier te verpakken, de ene keer wat Beatle-esque, de andere keer moet je aan de Traveling Wilburys denken, terwijl hij Dylan af en toe behoorlijk het nakijken geeft. Geweldige arrangementen, die beter en beter worden, en dan niet alleen instrumentaal, maar ook de zang. Luister maar eens naar het refrein van titelnummer Sideways Rain en hoe goed dat in elkaar zit. Dat moet je echt een paar keer gehoord hebben voor je het mee zou kunnen zingen zonder uit de bocht te vliegen.

Mayone is inmiddels al een veteraan in de muziekwereld, maar hij barst duidelijk zelf nog steeds van de ideeën. Dit album staat werkelijk bomvol kleine meesterwerkjes, die ieder op zich al de aanschaf waard zijn. Vaak luisteren is hier dan ook absoluut de aanrader, want anders mis je de helft. Meesterlijke Americana van een sublieme singer/songwriter.

Luister hier naar een paar fragmenten: