de strandvariaties - 7 - emily dickinson
Aan het strand stil en verlaten |
Robin – Emily Dickinson |
| Aan het strand stil en verlaten | I dreaded that first Robin, so, |
| bij het scheem’ren van de maan | But He is mastered, now |
| zie ik daar een eenzaam paartje | I’m some accustomed to Him grown, |
| vol van weemoed aangedaan | He hurts a little, though |
| Liefste ‘k moet je gaan verlaten | I thought if I could only live |
| morgen ga ik weer naar zee | Till that first Shout got by |
| maar we trouwen als ik thuiskom | Not all Pianos in the Woods |
| hier op hollands dier’bre ree | Had power to mangle me |
| Maar zij sprak ach liefste mijner | I dared not meet the Daffodils |
| denk zo ver niet in ’t verschiet | For fear their Yellow Gown |
| want de zee ligt vol met mijnen | Would pierce me with a fashion |
| en die dingen zie je niet | So foreign to my own |
| Aan het strand stil en verlaten | I wished the Grass would hurry |
| ziet men daar een meisje staan | So when ’twas time to see |
| die al turend en al smachtend | He’d be too tall, the tallest one |
| wacht de komst van hare man | Could stretch to look at me |
| hij zou immers wederkeren | I could not bear the Bees should come |
| hij beloofde haar toch trouw | I wished they’d stay away |
| en dan krijgt zij zo’n verlangen | In those dim countries where they go, |
| word ik toch zijn lieve vrouw | What word had they, for me? |
| maar hij keerde nimmer weder | They’re here, though; not a creature failed |
| want de dood waart om ons heen | No Blossom stayed away |
| en zij keerde telkens weder | In gentle deference to me |
| aan het strand stil en alleen | The Queen of Calvary |
| Dobberend op de woeste baren | Each one salutes me, as he goes |
| zeilde ’t scheepje eenzaam voort | And I, my childish Plumes |
| Maar opeens wat er gebeurde. | Lift, in bereaved acknowledgement |
| een ontploffing werd gehoord. | Of their unthinking Drums |
Extra coupletten:
|
’t schip verging al in de diepte Terwijl hij worstelt met de golven
|
We lazen in The Believer dat iemand ontdekt had dat je alle gedichten van Emily Dickinson kunt zingen op de wijs van The Yellow Rose of Texas. En dat betekent, met de logica van de strandvariaties, dat je alle gedichten van Emily Dickinson ook zou moeten kunnen zingen op de wijs van Aan het strand stil en verlaten. We laten hier één van die gedichten zien, dan kun je het zelf uitproberen…
De tekst van het klassieke Nederlandse levenslied Aan het strand stil en verlaten blijkt, zoals we al eerder hebben laten zien, perfect op allerlei bestaande melodieën te passen. Je kunt “het strand” bijvoorbeeld zingen op de wijs van “La Cucaracha”.
Het bleek ook te lukken met het slotkoor van de Negende Symphonie van Beethoven (Ode an die Freude), vanaf de zin “Freude schöner Götterfunken”, en ook met Darling Clementine. Ook de Amerikaanse gospel Will The Circle Be Unbroken bleek perfect te passen, net als Berend Botje en The Yellow Rose of Texas.