Meindert Talma is een Friese zanger, muzikant en componist die erg houdt van de Amerikaanse moord- en doodslagliedjes van een kleine eeuw geleden. Die vertaalde hij voor zijn vorige plaat, en dat werkte dankzij de kale arrangementen en de directe manier van brengen uitstekend.

Nu is er Tamango, waarin Talma zelf nauwelijks zingt. Hij bedacht het project, dat eigenlijk één lang moord- en doodslagverhaal is, opgebouwd uit verschillende liedjes. In eerste instantie was ik enthousiast, maar het merkwaardige feit deed zich voor dat, hoe dieper ik er in dook, hoe meer reserves ik kreeg. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal fantastisch, met fraaie strijkersarrangementen die het verhaal lijken te versterken, prima zang van vooral Jurgen Veenstra en Klaske Oenema en een paar indrukwekkende instrumentale stukken.

De eerste reserve dook op toen ik wat beter naar de tekst ging luisteren. Talma is een Fries, en dat betekent dat Fries en Nederlands zijn eerste talen zijn. Dat betekent in de praktijk niet alleen dat hij daar het overtuigendst in zingt, maar ook dat hij daar het beste in schrijft. Je merkt hier aan de verschillende cliché’s die langs komen en de gebrekkige formuleringen dat het Engels voor Talma echt een derde taal is waarin hij zich bij lange na niet zo goed kan uitdrukken als in het Fries of Nederlands. Dat betekent dat we hier een wat moeizaam verteld verhaal horen dat erg aan de oppervlakte van de taal blijft. Dringende oproep: Talma, keer terug naar je eerste taal! Daarin kom je veel dichter bij de kern van de dingen.

De tweede reserve kwam toen ik de bijgeleverde dvd bekeek. Meestal versterken beelden de muziek, maar hier is het omgekeerde het geval – doordat de film er zo verschrikkelijk knullig en amateuristisch uitziet, als het probeersel van een sombere kunstacademiestudent, klinkt de muziek ineens ook slechter. Jammer.