Chip Taylor maakte een album waarin hij de “Unsung Heroes of Rock & Roll” een verdiende plek in de spotlight probeert te geven, de mannen en vrouwen die niemand lijkt te kennen, maar die vaak veel invloed hebben gehad of die op cruciale momenten in de geschiedenis van de Rock & Roll een niet te onderschatten bijdrage hebben geleverd. Nu is Taylor zelf een typisch voorbeeld van zo’n man, want in de jaren zestig schreef hij de ene invloedrijke hit na de andere. Denk alleen maar aan het ongelofelijk veel gecoverde Wild Thing. Op het album Rock & Roll Joe noemt hij zelf Al Gorgoni, die onder meer een magnifieke gitaarlick speelt op Brown Eyed Girl van Van Morrison, en die prominent gitaar speelde op Sounds of Silence, het nummer waarmee Simon & Garfunkel doorbraken.

Wat hij niet vertelde was dat hij samen met diezelfde Al Gorgoni een van de mooiste hits uit de beginperiode van The Hollies schreef. In I Can’t Let Go kon de groep laten horen hoe fantastisch messcherp ze hun meerstemmige samenzang konden laten klinken. Paul McCartney schijnt er zelfs jaloers op gereageerd te hebben. Op Rock & Roll Joe wordt het nummer door Kendel Carson gezongen, en hoewel die messcherpe zang van de Hollies nooit benaderd kan worden blijft het nummer wel mooi overeind.

Hier links zie je de Hollies in die periode, in 1965, met een jonge Graham Nash (die hier die vlijmscherpe hoge stem neerzet) rechts op de foto, leadzanger Allan Clarke in het midden, gitarist en derde stem Tony Hicks rechts achter, de nog niet geheel kale drummer Bobby Elliott en de eerste bassist van de band, Eric Haydock.
Daaronder zie je Chip Taylor in de periode dat hij nummers als Wild Thing en dit prachtige I can’t let go schreef, en daaronder zie je Al Gorgoni, de co-auteur van dit nummer, ook rond die periode.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.