Mannen die bijna vals zingen en onvast en aarzelend hun weg zoeken in een liedje hebben we wel vaker gehoord, met wisselend resultaat. Chet Baker kon in zijn aarzelende aanpak ontroerend zijn, Harold Arlen was uitgesproken aandoenlijk als hij zijn eigen klassiekers zong, en Moondog was een klasse apart. Maar Moondog zei met een zekere zelfspot over zijn liedjes op H’Art Songs: “Moondog die Moondog zingt? Toe nou! Iedereen weet dat Moondog geen liedjes zingt, hij laat alleen maar horen hoe ze gaan”. Dat geldt ook een beetje voor de twee kritische heren die we hier presenteren. Ze laten hun liedjes horen. Het merkwaardige is, dat als je niet meteen afhaakt omdat de zang je niet bevalt, die liedjes misschien nog wel sterker bij je binnen komen dan bij een perfecte uitvoering.

Ik hoorde het nummer No Shoes van Paranoid Larry op de nieuwe cd van The Roches, en omdat het zo’n ijzersterk nummer was ging ik op zoek naar de muziek van Larry zelf. Paranoid Larry blijkt een linkse, kritische singer/songwriter te zijn met intelligente humoristische teksten die niet alleen gaan over de angstcultuur van Bush en zijn bende (“You can’t search me“) maar ook over zoenen (doet hij niet, vanwege alle “germs”) en waarom het misdadig is een duizend jaar oude boom te kappen, of over de jaloezie die hij voelt op de kat van zijn vriendin. Larry zingt zoals gezegd niet echt geweldig, maar bij het tweede nummer zit je al gebiologeerd te luisteren. Dat komt door die teksten, maar ook door de arrangementen, en de geweldige band (met onder meer een superieure drummer en een fantastische pianist). Bovendien zingt Maggie Roche op een aantal nummers een schitterende tweede stem. En toch zijn het uiteindelijk vooral de teksten die het ‘m doen, met een soms absurdistisch gevoel voor humor. In R.U.N Alien vraagt hij zich bijvoorbeeld af wat dat doosje op de rug van de president daar eigenlijk doet, en waarom er in de debatten daarover niet doorgevraagd werd – are you an alien? Bij elk nummer krijg je weer een verrassende tekst. Zeer, zeer leuk.

Danbert Nobacon

Danbert Nobacon speelde lang bij het anarchistische gezelschap Chumbawamba. Ook hij is links en kritisch, maar hier overheerst vooral de woede – Nobacon heeft daardoor de neiging zichzelf wat te overschreeuwen. En bij een anarchistische instelling hoort wellicht het schijt hebben aan “mooi zingen”. Ook Nobacon schrijft sterke liedjes, en ook hij heeft een uitstekende band ingehuurd, de Pine Valley Astronauts die we al kenden van hun anti-doodstrafliedjesproject. En ook bij hem vergeet je al snel dat zijn zang niet echt sterk te noemen is. Misschien komt het wel doordat de liedjes van beide heren met zoveel krachtige overtuigingskracht gebracht worden. Je hoort dat ze menen wat ze zingen. Ze staan ergens voor.

• Paranoid Larry and his Imaginary Band – Are You Following Me? – Prove It Music 01956-03
• Danbert Nobacon and the Pine Valley Astronauts – The Library Book Of The World – Bloodshot Records BS 141