moonswept...

 the roches moonswept

 

 

 

 

 

 

 

 De muziek van het New Yorkse zussentrio The Roches was altijd doordrenkt van melancholie, en tegelijkertijd van een onaardse schoonheid. Na tien jaar, waarin wel wat cd's zijn verschenen van Suzzy en van het duo Maggie en Suzzy, verschijnt nu eindelijk weer een album van het trio The Roches, en Moonswept is weer ouderwets goed.

Ouderwets goed betekent hier om te beginnen dat er schitterende driestemmige samenzang te horen is, waarbij ik vooral merk hoe ik de stem van Maggie gemist heb - dat is toch wel de stem die me het diepste raakt van de drie zussen (meteen in het eerste nummer Us Little Kids al dat "down, down down"...). Verder wordt er fantastisch gemusiceerd, licht en net zoals bij de stemmen die elkaar op een ongelofelijke manier aanvullen en verdiepen, met een meerwaarde door het intense samenspel. En wat ook geweldig is - de liedjes zijn van een vrolijkheid en een energie die ontzettend oppeppend werkt.

Er zitten een paar nonsensliedjes bij, zoals het met name qua zang buitengewoon ingenieus gearrangeerde, zeer grappige No Shoes of het mild humoristische Jesus Shaves (ja, die h hoort daar echt) dat ervoor zorgt dat je de kreet Jesus Saves nooit meer kunt zien zonder aan dit liedje te denken waarin het dochtertje van Jesus de schoolbus bijna mist omdat ze het zo leuk vindt naar haar vader te kijken terwijl hij zich scheert. Dat zijn overigens net een paar van de liedjes die de zussen niet zelf geschreven hebben. De rest van de juweeltjes op dit heerlijke album is door Suzzi en Terre geschreven, soms met Maggie samen. Het zijn niet allemaal lichtgewicht teksten, want als New Yorkers ontkomen ze er niet aan in hun liedjes aan 11 september te refereren. Ze doen dat ingetogen en mooi. Maar ook verder zijn de teksten zeer de moeite waard, met veel subtiele grapjes en onverwachte diepgang.

Halverwege dit album zit nog een kleine verrassing verstopt. Suzzi's dochter Lucy zingt er haar liedje Long Before. Lucy heet voluit Lucy Wainwright Roche, en ze is dan ook de dochter van Suzzy en Loudon Wainwright III, en het halfzusje van Rufus en Martha Wainwright. Het is een bescheiden, maar bijzonder mooi liedje dat absoluut naar meer smaakt. Het talent zit er ook bij haar duidelijk in.

Een heerlijk album dus, met eigenlijk alleen maar hoogtepunten. Bovendien zitten er zoveel kleine grapjes en arrangeerdetails in verstopt dat je elke keer wel weer wat nieuws hoort. Zoals het subtiele benadrukken van het pt aan het eind van Moonswept, of de gospelachtige kreten in Gung Ho en Jesus Shaves. Eén grote oppepper van een plaat! Subliem.

 

terug naar de startpagina van moors magazine