Vardan Hovanissian bespeelt de duduk, het Armeense dubbele rietfluitinstrument met de onnavolgbaar weemoedige klank, die nog mooier treurig kan klinken dan de klarinet of de hobo. Emre Gültekin bespeelt de saz, het Turkse snaarinstrument dat qua gevoeligheid nauwelijks hoeft onder te doen voor bijvoorbeeld de ud.
De Turk en de Armeniër vonden elkaar zo’n tien jaar geleden in de muziek, en ontdekten dat ze daarin zielsverwanten waren. Twee virtuoze grootmeesters op hun instrument bewijzen met hun album Adana dat muziek alle grenzen kan laten verdwijnen.

Ze durven ook wel een statement te maken, want Adana is de stad waar de Armeense tragedie zo’n honderd jaar geleden begon. Adana staat tegenwoordig ook voor de stad waar Turken en Armeniërs hopelijk vreedzaam samen kunnen leven, en het album staat symbool voor de vriendschap en de verzoening van twee verwante culturen. En de muziek? Luister, en je wordt er stil van, zo onvoorstelbaar mooi.

Want zet je dit album op zonder dat je weet hebt van de achtergrond, dan hoor je een machtig mooi, melancholiek album vol meeslepende muziek van musici die vol overgave samen spelen. Er wordt in het Turks en het Armeens gezongen, en samen met de prachtige klanken van de saz en de duduk wordt er muziek gemaakt die op een merkwaardige manier de pijn van een eeuw weet te verklanken, en tegelijk de hoop voor een positieve toekomst door kan laten klinken. Bijzondere muziek die je niet snel loslaat.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren: