In 1988 kwam het album Flash of the Spirit uit, dat de Amerikaanse trompettist Jon Hassell maakte samen met Farafina, een percussie, zang en dansgroep uit Burkina Faso. In 1981 was al een ander “Fourth World”-meesterwerk van Hassell uitgekomen, Dream Theory in Malaya, waarin hij westerse muziek met gamelan verbond. Vierde wereldmuziek werd het toen genoemd. Je zou het nu wereldfusie noemen, maar het blijft hoopvolle muziek, wat mij betreft, omdat het laat zien dat als je verschillende culturen bij elkaar brengt er iets magisch kan ontstaan dat de som der delen verre overstijgt – het is kortom één overtuigend pleidooi voor de multiculturele samenleving.

Voor Hassell betekende het in dit geval dat zijn gevoel voor microtonen hielp bij het samenwerken met de westafrikaanse klankkleuren, waardoor er iets heel bijzonders kon ontstaan. De leider van Farafina zei zelf dat hij op het moment dat Hassell aan kwam zetten wat achterdochtig was en niet erg flexibel als het om nieuwe dingen ging. Maar eenmaal in de studio begon het al snel te knetteren en te vlammen. De acht leden van de band waren niet alleen virtuoze drummers, maar brachten ook fluiten en hun stemmen mee. Lagen en patronen van ritmes werden opgebouwd, terwijl Hassell met zijn digitaal bewerkte trompet en keyboards daardoor zeer geïnspireerd raakte.

De producers waren niemand minder dan Brian Eno en Daniel Lanois, en zij zorgden ervoor dat het allemaal geweldig klonk, ambient maar rijk. De grenzen tussen jazz, klassieke avantgarde, ambient en de rijke ritmische traditie van Farafina verdwenen volledig en er ontstond een uniek meesterwerk, dat ook nu, ruim dertig jaar later, nog geweldig klinkt en nog even relevant is als toen. Een tijdloos meesterwerk!

Luister hier naar een paar fragmenten: