Harry ter Balkt begon zijn loopbaan als dichter onder het pseudoniem Habakuk II de Balker, wat mij een beetje te koddig aandeed voor een serieuze dichter. Gelukkig ging hij later als HH ter Balkt verder. Niet dat ter Balkt geen humoristische dichter was, want dat was hij, ondanks de vaak ernstige toon, wel degelijk. Maar lollig was hij absoluut niet. Ter Balkt was een dichter en een schrijver waar je voor moest gaan zitten, die je met aandacht moest lezen, en waar je dan als lezer rijkelijk voor beloond werd.

HH ter Balkt overleed op 9 maart 2015 op zesenzeventigjarige leeftijd, en hij liet een oeuvre achter waar we als lezers nog generaties lang plezier van zullen hebben. Want zijn werk zal steeds opnieuw ontdekt worden, door de langzame lezer, de lezer die de tijd wil nemen, de lezer die het geen probleem vindt dat een dichter ook persoonlijke en daardoor op het eerste gezicht onbegrijpelijke fragmenten in zijn poëzie stopt, want als je doorleest valt alles steeds weer op zijn plek.

HH ter Balkt was een erudiete dichter en schrijver, maar ook een man met veel gevoel voor humor – ik moet regelmatig glimlachen als ik hem lees, en dat is bij serieuze poëzie vrij zeldzaam. En begreep ik hem altijd? Nee, maar bij hem vond ik dat nooit een probleem, want er staat in elk gedicht, in elk verhaal wel een zin die je raakt. Als er iemand is die voortleeft in zijn werk is het deze fenomenale schrijver en dichter wel. “Onze maximaal onvervangbare dichter” volgens Remco Campert.