Aan de hand van een aantal minimalistische schilderijen heb ik hier al eerder een soort mini-college gegeven over minimalistische kunst (zie de vier links hieronder). Daarin ging het vooral over de basis van het schilderen – het opbrengen van de verf op een ondergrond. Maar in het minimalisme was er nog een belangrijk aspect. Tot op dat moment in de kunstgeschiedenis was het gebruikelijk dat een schilderij een verhaal vertelde, dat er een zekere vorm van drama in een schilderij zat – je moest als kunstenaar de kijker immers boeien, zijn aandacht vasthouden.

Ik wilde wel eens kijken hoe je de hoeveelheid drama terug kon brengen tot het absolute minimum. Ik kwam uit op de tekening die je hier rechts ziet – een eenvoudige tekening van een paar schuine lijnen en een paar lege vlakken die elkaar afwisselen. Geen drama, het enige wat er gebeurt is dat de kijkrichting van de toeschouwer heel subtiel gestuurd wordt van linksboven naar beneden. Dat is alles. Voor de betere kijker is er aan deze tekening nog veel meer te zien, daarom heb ik er vrij veel mee gespeeld en er erg veel variaties op gemaakt. In een serie steendrukken heb ik bijvoorbeeld onder meer sommige vlakken zwart ingekleurd, waardoor de diepte die al impliciet in de tekening verborgen zit wat nadrukkelijker naar voren gehaald wordt.

Ik laat hier dus zien dat achter het begrip “minimalistisch” een wereld van complexiteit en diepgang schuil kan gaan. Het vereist wel enige bereidheid om beter en langer te kijken.

• Steendrukken naar aanleiding van deze tekeningen

1. Minimalistisch schilderij met verdunde verf
2. Minimalistisch druipschilderij
3. Minimalistisch stempelschilderij
4. Minimalistische spatschilderijen