We waren in Museum Belvedere in Heerenveen om de ingetogen kunst van Jan Mankes te bewonderen- het blijft een klein wonder dat je zijn schilderijen twintig jaar geleden alleen maar af en toe in een vergeten hoek van een museum tegenkwam, en dat de man nu ineens herontdekt is, met overzichtstentoonstellingen en prachtige boeken.

In dat schitterende maar erg afgelegen museum was de ene helft aan Mankes toebedeeld, maar aan de andere kant werd ik, behalve door een verrassend sterke eigen collectie en een mooi project ook aangenaam verrast door twee zaaltjes helemaal aan het uiteinde met werk van de tekenaar Jan van der Kooi – een zaaltje met zelfportretten, die wat betreft kwaliteit niet onderdoen voor die van iemand als Horst Janssen, en een zaaltje met landschappen, en daar werd ik pas echt lyrisch.

Want die landschappen zijn zonder uitzondering schitterend. Een woestijn in Peru, een leeg landschap in Zeeland, Van der Kooi weet het allemaal perfect neer te zetten in een paar streken. Soms doet het me wat denken aan mijn eigen kale landschapjes die ik maakte van het platte Groninger landschap en de Wadden, maar ik gebruikte daarvoor alleen Oostindische inkt, de tekeningen van Van der Kooi zijn gemaakt in gewassen inkt met veel bruintinten en eindeloos veel mooier.

Twee zaaltjes vol landschapjes en zelfportretten en twee grote vitrines met daarin opengeslagen schetsboeken die alleen maar enorm nieuwsgierig maakten naar de rest – wat zou ik die boeken graag eens op mijn gemak door willen kijken!

• Jan van der Kooi – tekenaar