Rabih Abou-Khalil is een oudspeler en componist die zijn wortels stevig in de Arabische muziek heeft liggen, maar tegelijkertijd is hij een van de grote jazzvernieuwers van deze tijd, waarbij hij samenwerkte met de grootsten uit de hedendaagse jazzwereld. Men speelt graag met hem, ook omdat hij altijd voor de nodige uitdaging zorgt. Het levert altijd weer spannende, avontuurlijke, ingenieuze muziek op, die nooit echt ontoegankelijk wordt. Een fusion van wereldmuziek en jazz die toch altijd natuurlijk blijft klinken.

Dat schreef ik eerder al over Abou-Khalil, en het blijft een avontuur om hem op zijn muzikale ontdekkingsreis te volgen. Dit keer horen we een kwartet, met oude bekenden als Michel Godard op het serpent (een merkwaardig middeleeuws blaasinstrument dat hels lastig te bespelen schijnt te zijn) en de fenomenale drummer Jarrod Gogwan, aangevuld met Gevorg Dabaghyan op de duduk. Die laatste zorgt er met zijn Armeense hobo-achtige duduk voor dat we muziek horen die iets oosterser klinkt dan we van Abou-Khalil gewend waren. Verder is het allemaal weer even prachtig – de muziek is ontspannen, spannend, melancholiek (de titel van de cd past perfect) en meeslepend.

Abou-Khalil’s muziek is meteen herkenbaar, met wie hij ook samenwerkt, al is het wel duidelijk dat hij altijd mensen zoekt die zowel virtuoos genoeg zijn om zijn ingewikkelde muziek te kunnen spelen als flexibel genoeg om te kunnen improviseren, en die de muziek in een intensief samenspel volstrekt vanzelfsprekend en natuurlijk laten klinken. Pas als je echt goed gaat luisteren hoor je hoe verbijsterend knap de ritmes verschuiven terwijl de melodie daar tegenaan schuurt, onderdoor kruipt en samensmelt. Prachtig!

Ook dit album is overigens weer verschenen op het onvolprezen label Enja en is ook weer gestoken in een prachtig kartonnen verpakking, die hier niet helemaal tot zijn recht komt. Tekst en gecalligrafeerde tekening zijn namelijk gedrukt in glimmende rode en gouden inkt, terwijl de achtergrondkleur tegen zeegroen aanhangt. Het zijn details, maar ook hier zie je hoe subtiel en uitgebalanceerd alles is wat Abou-Khalil doet. Perfect tot in de kleinste details. Misschien wordt daarom op de achterkant van het hoesje geluidstechnicus Walter Quintus onder de muzikanten gerangschikt.

Dit schreven we eerder over Rabih Abou-Khalil: