In de wereld van de bluegrass is zich een kleine, stille, bijna onopvallende revolutie aan het voltrekken. Een nieuwe, jonge generatie van jonge honden weet de traditie van de bluegrass op een verbluffende manier te vernieuwen zonder de oudere generaties tegen het hoofd te stoten. Ze spelen veel traditionals, maar smokkelen er ook veel eigen werk tussen, en dat is vaak net even spannender en leuker.

Rob Benzing was als kind al verzot op het bluegrassgeluid en speelde op zijn tiende al banjo. Hij heeft zijn draai inmiddels volledig gevonden en laat hier met een band van gelijkgezinde jonge honden horen hoe bluegrass kan klinken als jonge gasten met passie en creativiteit ermee gaan stoeien. En zeker als ze dan ook nog eens de beheersing over het instrument hebben zoals deze jonge gasten. Wow.

Danny Knicely speelt hier niet alleen leadgitaar, maar ook een geweldige partij slaggitaar, niet te onderschatten, Taylor Baker speelt mandoline, Mark Schatz bas en Patrick McAvinue fiddle. Dat is de vaste band, en dan horen we ook nog wat gasten, zoals mandolinespeler Jacob Mosley die zijn eigen Carry Me zingt, Joey Mosley die op twee nummers zingt, Scott Brannon die slaggitaar speelt en zingt op drie nummers en de onvolprezen Tom Mindte die op drie nummers zingt. Ik laat hier stukjes horen uit de twee eigen stukken van Benzing, Fingerboard Road en Monocacy Crossing, omdat ik die erg goed vind, maar de nummers van de banjo-grootmeesters Don Reno en Earl Scruggs laten horen dat hij zich kan meten met die meesters, en dat hij er iets van zichzelf in kan leggen. Een nieuwe generatie, met een eigen geluid. Mooi.

Luister hier naar een paar fragmenten: