In de jaren zestig werd er door avontuurlijke bandjes driftig geëxperimenteerd met minder voor de hand liggende muziekinstrumenten, achterstevoren afgespeelde banden en andere grappen om de muziek af te laten wijken van het gangbare. Dat soort experimentele pop wordt meestal onder de noemer “psychedelische muziek” geplaatst, en in dat toch wat beperkte vakje vinden we ook The Fallen Angels.

The Fallen Angels werden in 1966 opgericht in Washington DC, en ze haalden hun inspiratie niet alleen bij de Beatles en Dylan, maar ook uit jazz en klassieke muziek. Ze creëerden een geluid dat geheel vanzelfsprekend klonk maar volstrekt uniek was. Jack Bryant was de leadzanger en bassist en hij schreef de meeste liedjes voor de band. Als zanger kon hij zowel rock zingen als folk, jazz of blues. Howard Danchik was een klassiek geschoolde toetsenman en ook hij schreef een deel van de songs. Jack Lauritsen was ook klassiek geschoold en bespeelt hier niet alleen de slaggitaar, maar ook jazzy leadgitaar, terwijl hij verantwoordelijk was voor de schitterende strijkersarrangementen. Veel van de composities zijn door de beide Jacks samen geschreven. Verder waren er nog Wally Cook, een leadgitarist die alles leek te kunnen, en John Molloy, een fantastische strakke jazzy drummer.

De groep kreeg een contract bij Roulette, maar daar wisten ze niet goed wat ze met de band aanmoesten. Ze waren eigenlijk op zoek naar een hitbandje als Tommy James en de Shondells, maar de eerste, titelloze, plaat van de Fallen Angels bevatte geen enkele hit, hoewel er een paar juweeltjes op staan – No Way Out bijvoorbeeld. Op die eerste plaat klinken ze op de meeste nummers nog vrij gewoon.

Voor hun tweede plaat krijgen ze van Roulette, na een conflict over een single die door de platenmaatschappij totaal vercommercialiseerd was (de groep herkende zijn eigen nummer niet), de vrije hand. It’s A Long Way Down werd een meesterwerkje dat nu nog steeds staat als een huis, en dat nog even fris en verrassend klinkt als in 1968. Het doet op een bepaalde manier wat denken aan Forever Changes van de groep Love, dat net zo fijnzinnig gearrangeerd was. Pearls Before Swine was ook een verwante band. Bij de Fallen Angels horen we verrassende pianopartijen, een harp, bijzondere strijkers, een fragment sitar, wisselingen tussen ingetogen en uitbundig, en geraffineerd gecomponeerde liedjes met fraaie tempowisselingen. En iedereen speelt fenomenaal – de bassist is goed, de drummer is strak maar ook jazzy en subtiel, en alles steekt perfect in elkaar, tot en met de timing en de overgangen.

Roulette deed helaas niets aan promotie, waardoor de plaat niets deed, en de groep werd in 1969 opgeheven. Hun plaats in de eregalerij hebben ze helaas nooit kunnen innemen, terwijl dat aan de hand van dit album wel gerechtvaardigd was. Beide platen zijn op twee aparte cd’s  uitgebracht (samen duren ze net iets meer dan een uur), helaas zonder het bonusmateriaal dat er wel degelijk moet zijn (een paar singles). In 1998 verscheen er een cd van bijna een uur met materiaal van de voor de gelegenheid heropgerichte Fallen Angels. Hoewel beide Jacks van de partij zijn is de plaat aanzienlijk minder sterk dan beide sixtiesalbums, vooral doordat de subtiliteit en geraffineerdheid van de arrangementen ontbreken.

• The Fallen Angels – It’s a long way down – Collectables COL-CD-5446
• The Fallen Angels – The Roulette Matsters Part 1 of 2 – Collectables COL CD 5445
• The Fallen Angels – Rain Of Fire – Wildchild