
fidder folk festival - zwolle, 2008, laatste editie
Het Fidder Folk Festival in Zwolle is een bijzonder leuk, klein festival, met eigenlijk allemaal topacts. Fidder zonder de l van fiddler inderdaad, want Hotel Fidder sponsorde het festival. Er waren dit jaar te weinig kaarten in de voorverkoop verkocht, en daardoor was dit helaas het laatste folkfestival in Zwolle. Jammer, want er was meer dan genoeg, en prima, publiek (zo’n achthonderd mensen).
Het voordeel van een festival is altijd dat je kunt kiezen, het nadeel is dat een groot deel van het publiek óf alles wil zien, óf niet kan kiezen, waardoor er altijd een hoop geloop en geroezemoes is. Wij beperkten ons tot de hoogtepunten.
Terzijdes
Toch even kort aandacht voor de acts waar we maar even waren. Rosa Sky is een jonge band die als opwarmer in de foyer mocht fungeren. Ze waren verrassend goed – twee uitstekende gitaristen en een geweldige zangeres – maar ze hadden best een microfoon kunnen gebruiken. Niamh Parsons is een geweldige Ierse zangeres, die niet alleen fantastisch zingt maar die haar liedjes ook leuk aan elkaar praat. Helaas zat de zaal vol, en als je kunt kiezen ga je niet een uur staan. Wè-nun Henk is een band waar ik veel van verwachtte, maar die erg tegenviel. Kwalitatief wel goed, maar we hebben het in de jaren zeventig al eerder gehoord van bands als Fungus, die oude Hollandse liederen een folkrock-uitvoering gaven. LeOParleur begon ontzettend leuk, maar na drie nummers hadden wij het gevoel dat we het wel gehoord hadden. Alleen op een leuke act kan een mens niet leven. Deitsch was een leuke Duitse folkband, maar wel een beetje suf, en Back Of The Moon bleek een bijzonder goede Ierse band te zijn waar we helaas alleen het laatste nummer van meekregen. Jammer, maar dat is het gevaar van kiezen. Wij kozen nadrukkelijk voor de volgende acts:
Blue Dew
Blue Dew is een unieke band, die verhalen en muziek op een bijzondere manier combineert, namelijk zo dat beide elkaar onmiskenbaar versterken. Eigenlijk is die aanpak helemaal niet zo geschikt voor het onrustige festivalpubliek, maar toch wisten ze de aandacht verrassend goed vast te houden, wat voor ons een bevestiging was van het feit dat deze formule in de handen van deze band heel goed werkt. Ga dus vooral eens kijken als Blue Dew in een zaaltje bij jou in de buurt optreedt. Uniek en bijzonder.
NO Blues
De Arabicana van NO Blues, een band met als basis drie sterke persoonlijkheden die op een magische manier, ondanks cultuur- en leeftijdsverschillen, een volstrekt unieke eigen muziek weten te maken, spreekt een breed publiek aan. Je kunt tijdens een optreden soms de spanning voelen, en je kunt af en toe ook proeven dat die fantastische muziek niet bepaald vanzelf tot stand komt, maar oude rot Ad van Meurs, jonge blueshond Anne-Maarten van Heuvelen en oudvirtuoos Haytam Safia vormen nog steeds een sprankelende creatieve superband. De nummers die ze lieten horen van hun derde cd (die nog in wording is) zijn fantastisch – de band wordt langzaam maar zeker nog steeds beter, en hier, in de prachtige theaterzaal van Odeon, gaven ze een zeer geïnspireerd concert. Een band om goed te blijven volgen. Ik hoop dat ze elkaar op de goede manier blijven uitdagen en prikkelen, want dan kunnen we nog veel fraais van ze verwachten.
Fiamma Fumana
Een Italiaanse band met electronica, dat klonk niet erg aantrekkelijk. Toch was dit een van de grote verrassingen van dit festival. Een uitstekende felle zangeres, een gedreven accordeonist, een zeer goede doedelzakspeelster, een swingende dame achter de electronicatafel en een prima drummer. Het resultaat: zeer dansbare, lekker felle muziek die met beide voeten in de traditie staat, mede dankzij de prachtig wringende samenzang, maar die ook volledig van deze tijd is, op een spannende manier. Een groep uistekende muzikanten die samen het avontuur opzoeken, dat is altijd leuk om te zien. Heel goed.
Dazibao
De absolute toppers van de avond waren vijf Waalse jonge muzikanten, die ook al met een bijzonder onwaarschijnlijke combinatie de meest fantastische muziek weten te maken. Twee diatonische accordeons, een staande bas, een elektrische jazzgitaar en een superieure percussionist. Wat zijn ze jong, maar potverdomme wat zijn ze goed. Ge-wel-dig!
Jonathan de Neck en Sophie Cavez waren met hun diatonische accordeons en hun fantastische samenspel de absolute toppers van de avond. Hier werden de grenzen van de folk weer eens stevig opgerekt, door een jazzy aanpak, een rockhouding en een aantal magnifieke composities die subliem werden uitgevoerd. Spannend en mooi. Geweldig dat ze nog zo jong zijn, dan kunnen we nog heel wat van ze verwachten!