The Henrys is de bandnaam waarachter het Canadese muzikale genie Don Rooke zich verschuilt. Elk album van The Henrys is een onversneden meesterwerk, en dat geldt onverminderd en met versterkte kracht ook voor Paydirt, dat een instrumentaal album is geworden.

Rooke speelt resonator gitaar, dat is een gitaar met een metalen klankkast die min of meer als een slidegitaar klinkt en nog een hele riedel aan andere instrumenten, maar hij bespeelt ze zoals je ze nog maar zelden gehoord hebt. Luister maar eens naar de licht weerbarstige opener They Hid in the Shallows, dan begrijp je een beetje wat ik bedoel.

Ontspannen muziek die uitermate geraffineerd in elkaar zit en die bij elke draaibeurt weer nieuwe geheimen lijkt prijs te geven. Dat is opmerkelijk, want op het eerste gehoor lijkt de muziek van The Henrys toegankelijk en simpel, maar als je langer en beter luistert merk je dat elke noot, elk detail, exact klopt en de spanningsboog perfect gespannen houdt. Intelligente muziek, met humor en toch ook melancholie.

Ik kan hier, moet ik bekennen, urenlang ademloos van bewondering naar luisteren. En dan heb ik er nog niet genoeg van. Oh, en had ik al gezegd dat het ook nog eens ontzettend mooie muziek is?
Dat Rooke maar een keer in de vijf of zes jaar een album uitbrengt vergeven we hem dan ook maar, want ik draaide zijn vorige meesterwerken, als Quiet Industry (uit 2015) en Is This Tomorrow (uit 2009) ook nog steeds zeer regelmatig.

Luister hier naar een paar fragmenten: