Doug MacLeod is een bluesveteraan die met zijn gitaar constant op tournee lijkt te zijn, en die met zijn verhalen en zijn virtuoze gitaarspel wel wat aan Hans Theessink doet denken – misschien moeten die twee eens wat samen doen, lijkt me geen gek idee eigenlijk.

Want Macleod is niet alleen een geweldige verhalenverteller, waardoor elk optreden van hem een feest is om bij te wonen, hij schrijft ook geweldige liedjes die lang niet altijd in het reguliere bluesstramien passen, om het zo maar te zeggen, al was het maar vanwege de onderwerpen.

Zijn nieuwe album A Soul to Claim werd in twee dagen tijd opgenomen in de Bessie Blue Studio van producer Jim Gaines, met een geweldige band die elk liedje maar één keer hoefden te horen om mee te kunnen spelen, met verbazingwekkende resultaten – met name keyboardspeler, Rick Steff, en drummer Steve Potts spelen de sterren van de hemel, met bassist Dave Smith als onmisbare basis. En daar komt de gitaar van Doug MacLeod natuurlijk bij.

En dan de twaalf geweldige liedjes – het titelnummer A Soul to Claim gaat over het verslaan van verslavingen en misbruik, en het is een indrukwekkende opener van het album. Be What You Is gaat dan meteen even de humoristische kant op door mensen te vergelijken met dieren, die helemaal niet zoveel moeite hebben om “zichzelf te zijn”, en die “tongue-in-cheek”-humor houdt hij nog even vast in Money Talks.Dan volgen twee uitgesproken politieke liedjes, Where Are You? over hoe ze in Amerika veteranen aan hun lot overlaten, en Dodge City, over de corruptie in Washington DC. Dan volgen een paar sfeerliedjes gevolgd door het hilarische Dubb’s Talking Disappointment Blues. Dan volgt nog Grease the Wheel, dat eigenlijk zegt dat je altijd zelf je leven bepaalt, en dan een prachtig liedje over een geweldige dag waarop alles klopte (iedereen herinnert zich wel zo’n dag, waarbij je je achteraf pas realiseert hoe bijzonder hij was) Somewhere on a Mississippi Highway en tenslotte een prachtige, intieme afsluiter, There is Always Love, geschreven toen Doug hoorde dat zijn zoon de kanker verslagen had.

Prachtige liedjes, stuk voor stuk, geweldig gezongen, geweldig gearrangeerd, sublieme band, misschien wel het beste album dat MacLeod maakte.

Luister hier naar een paar fragmenten: