New Waves of Jazz betekent geïmproviseerde muziek, muziek voor avontuurlijke luisteraars. Het is met muziek net als met eten, je moet langzaam meer leren waarderen – ik heb olijven moeten leren eten, en naarmate er meer bijzondere buitenlandse restaurants bijkwamen ben ik veel meer smaken gaan waarderen, en ik ken nog steeds mensen die niets van sushi moeten hebben.

Ik was naar de muziek van de tweede schijf van Live at Plus-Etage aan het luisteren tijdens het strijken (strijken en muziek luisteren gaan wat mij betreft perfect samen, en ik heb de huiskamer dan voor mij alleen) toen er iemand binnenliep die al na een halve minuut riep: “Hoe kun je hier naar luisteren? Wat een vreselijke pokkeherrie!” Ik reageerde stomverbaasd en zei dat hij zijn oren misschien eens moest laten uitspuiten en dat hij in ieder geval de moeite moest nemen even wat beter te luisteren.

Want deze muziek beluister je niet als achtergrondmuziek, of als entertainment, het is geen songfestivalmateriaal en heeft geen Top-2000-potentie. Hier hoor je musici die de grenzen van de mogelijkheden van hun instrument aftasten, die op een ongebruikelijke manier muzikaal met elkaar in gesprek gaan en daar een spannend verhaal van maken, waarbij humor vaak ook toegestaan is, want het is geen bloedserieuze piepknormuziek, maar een vitaal, energiek spel dat steeds spannend is, zowel voor de musici als voor de luisteraar.

Stefan Keune op sopranino, Dirk Serries op gitaar en Benedict Taylor op viola maken het in de twee stukken die ze in september 2022 in Plus-Etage in Baarle-Nassau speelden wel heel spannend, met soms fluisterzachte passages. Daarom beluister ik deze muziek het liefste door een koptelefoon. Luister naar de fragmenten die ik uit de twee titelloze stukken heb geknipt en je krijgt een idee van het concert dat bijna een uur duurde. En bij elke draaibeurt hoor je weer meer details en finesses. Mooi.

Luister hier naar een paar fragmenten: