The Remote Viewers is een Brits jazztrio dat in 1997 begon als een drie-saxofoon-eenheid, die in de loop der jaren alle grenzen losliet en alle soorten van free jazz en minimal music is gaan verkennen. Avantgardistische, avontuurlijke improvisatie-jazz, die vaak ook gecomponeerd is, maar altijd verfijnd, elegant, humoristisch, Brits, intelligent, spannend en een genot om naar te luisteren.

Voor elk nieuw album van The Remote Viewers ga ik dan ook weer handenwrijvend zitten, liefst met een kop koffie binnen handbereik, en alleen, want mijn huisgenoten raken van deze muziek geïrriteerd en soms zelfs “knettergek” – bij deze dus de waarschuwing dat dit geen muziek is voor iedereen. Bij mij zet het alle poriën open en maakt het me helder en blij, maar zo werkt het blijkbaar niet bij iedereen.

The Remote Code is een driedubbelalbum dat werd opgenomen in de Londense Iklectik Club tussen september 2020 en maart 2021 en ik besteed hier eerst maar eens even aandacht aan de eerste cd, want die heeft mijn draaitafel nog even niet verlaten. Sorry heren, maar zo werkt het gewoon – als er een nieuw album van deze band binnenkomt betekent dat een uur muziek waar je een paar weken zoet mee bent, want bij elke draaibeurt ontdek je weer nieuwe details en finesses die je eerst waren ontgaan, en dat is hier niet anders.

De muziek op de eerste cd is gecomponeerd door David Petts, behalve Trio Files 1-2, die op naam staan van Northover / Edwards / Petts. Het mooie van deze drie mannen is dat ze fluisterzacht kunnen spelen en dan langzaam op gang kunnen komen om later tot enorme uitbarstingen te komen. Maar juist die fluisterzachte passages zijn werkelijk adembenemend mooi.  Kippenvel krijgen bij instrumentale muziek is wat mij betreft vrij zeldzaam, maar deze mannen krijgen het toch regelmatig voor elkaar. Prachtig, prachtig. Ik kom later nog wel terug op de cd’s nummers 2 en 3.

Luister hier naar een paar fragmenten: