Dirk Herten is een Belgische pianist die een tijd geleden verraste met pianomuziek van Johannes Brahms, wat voor mij een ontdekking was , en met de Gershwin-arrangementen voor piano van Michael Finnissy. Twee zeer geslaagde projecten, wat mij betreft, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen voor zijn opnames van de pianosonates van Beethoven. Dat werden maar liefst tien cd’s in een doosje, samen bijna elf uur muziek.

Het probleem voor mij was in dit geval dat ik tamelijk verslingerd ben aan de pianomuziek van Beethoven, en wel in de uitvoeringen van Evgeny Kissin, die van die sonates sprankelende juweeltjes weet te maken, spannende muziek, die door hem op momenten ook robuust en stevig gespeeld wordt. Bij Kissin ga je altijd rechtop zitten en luisteren.

En dan komt Herten met een uitvoering die waarschijnlijk perfect volgens de partituur gespeeld wordt, meesterlijk en erg goed, maar na tien minuten betrapte ik me erop dat de muziek van mijn geliefde Beethoven ongemerkt achtergrondmuziek was geworden. Nog maar eens goed luisteren dan, en toegeven dat Herten op momenten waarschijnlijk net wat subtieler speelt als Kissin, maar ik blijf dat sprankelende en spannende missen waarmee Kissin me de liefde voor de pianomuziek van Beethoven bijbracht.

• Ludwig van Beethoven Klaviersonaten, Dirk Herten piano – wh’te – 9789491980749

Luister zelf anders maar even naar drie fragmenten uit wat ik een van de mooiste sonates vind, de Piano Sonata no 14 in C Sharp minor opus 27 no 2 “Sonata quasi una fantasia” – uit elk van de drie delen een fragment: