Sommige bands hebben iets speciaals, waardoor ik ze met veel plezier blijf volgen. Het Zwolse Blue Dew is zo’n band. Ze bestaan inmiddels al dertig jaar, en ik volg ze nu de helft van die tijd. Wat de band zo bijzonder maakte en maakt was de combinatie van (voornamelijk) Ierse muziek en verhalen. Bassist, zanger en mondharmonicaspeler John Beumer is een getalenteerd verteller, en zijn verhalen verbonden de liedjes van een avondvullend programma altijd op een manier die de liedjes sterker maakte, en de verhalen ook. Een unieke formule, die perfect werkt.

Zanger en gitarist Pim Leutholff heeft zich in de afgelopen jaren ontwikkeld van een ietwat bedeesd zanger die het liefst met zijn rug naar het publiek speelde tot een zelfverzekerde zanger en gitarist die dit keer zelfs het hele programma naar zich toe trok. Dat betekende dat John Beumer als verteller een stap terug deed, en dat Leutholff de liedjes aan elkaar praatte. Dat leverde een iets minder sterk verhaal op, zou je kunnen zeggen, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de liedjes.

Want Leutholff had een groot aantal bijzondere liedjes uitgezocht uit voornamelijk Ierse bron, en als ze niet van Ierse oorsprong waren, dan had hij wel een verhaal dat het liedje toch met Ierland verbond. De titel van het programma, My Turn of Phrase, komt uit een liedje van Paul Brady waarin hij al zijn kwaadheid over de behandeling van Ieren buiten Ierland samengebald heeft in één ijzersterk liedje.

Eén van de indrukwekkendste nummers was wat mij betreft het anti-oorlogsliedje And the Band played Waltzing Matilda van de Schotse Australiër Eric Bogle, dat Leutholff leerde kennen in een uitvoering van Liam Clancy (juist, een Ier…). Je moet van zeer goeden huize komen om dit kippenvelliedje zo te zingen dat het niet over-dramatisch wordt en toch volledig bij je publiek binnenkomt, en dat lukte hier volledig. Er zaten heel wat mensen met een brok in de keel te luisteren.

De zang van Pim Leutholff was dus zeer dik in orde, maar ik wil het ook nog even hebben over de rest van de band, want die is in de loop der jaren ook steeds beter geworden. Wendy van Zomeren speelt fantastisch viool, of fiddle, zoals dat dan in folk-kringen heet, en John Beumer gaat steeds beter mondharmonica spelen. Dat komt waarschijnlijk doordat hij ook in een paar bluesbands speelt, maar die bluesharmonica werkt in deze setting werkelijk fenomenaal goed, zeker samen met de fiddle van Wendy – die twee samen, dat is miraculeus. Een combinatie die je bij Ierse muziek niet zou verwachten, maar die magnifiek uitpakt. En dan is er ook nog Helga Huisjes op zang en gitaar, ook een geweldige aanwinst, want haar gitaarspel vult bijna ongemerkt het spel van Leutholff aan, en zingen kan ze ook al, net als Wendy overigens. Soms gaan ze ook nog eens vierstemmig los, en ook dat klinkt fantastisch.

My Turn of Phrase is bedoeld als een intieme avond van luisterliedjes, en met deze fantastische band, en de verhalen eromheen, is het dat ook geworden. Een intense avond, mag ik wel zeggen, want er zitten behoorlijk wat liedjes tussen die goed bij je binnenkomen. Kijk op de agenda van Blue Dew en ga er zeker heen als ze bij jou in de buurt optreden!

We waren overigens op zaterdag 10 februari 2018 voor de première van het programma in de Bekhofschans in Boijl, een perfecte intieme plek waar Blue Dew wel vaker eerste voorstellingen geeft. De gitaren stonden al klaar terwijl we door de ramen achter het podium zicht hadden op een groot kampvuur. Dan is de sfeer al mooi gezet.