Falling From Grace was een geflopte film waar John Mellencamp een rol in speelde. Hij was ook verantwoordelijk voor de soundtrack, en daar stonden twee nummers op die er uit sprongen, allebei van de tot dan toe voor mij onbekende Lisa Germano. Germano had die nummers niet alleen geschreven, maar speelde ook alle instrumenten zelf. Die twee licht rammelende intrigerende nummers smaakten naar meer, dus Lisa Germano kwam op mijn muzikale zoeklijstje terecht. In de loop der jaren heb ik vier cd’s van haar weten te bemachtigen, waarvan ik alleen On The Way Down From The Moon Palace als een meesterwerk beschouw.

Lisa Germano is niet bepaald het zonnetje in huis. Dat is eigenlijk de verrassende conclusie die ik moet trekken na het beluisteren van haar muziek. Dat was voor mij een verrassende conclusie omdat die twee instrumentaaltjes op de soundtrack-cd van Falling From Grace me, ondanks de melancholieke ondertoon, toch altijd weer oppepten en tot vrolijkheid stemden. On The Way Down From The Moon Palace heeft dezelfde kwaliteiten, en is, niet geheel toevallig, ook vrijwel het soloprodukt van Germano. Het heeft datzelfde onaanwijsbare, licht gammele, net-niet-perfecte dat de twee eerder genoemde nummers ook zo onweerstaanbaar maakte.

Op dit album zingt Germano bovendien, en dat doet ze zeker niet slecht. Ze zingt onnadrukkelijk, intiem en ingetogen, maar misschien juist daardoor onder de huid kruipend. Wat je ook hoort, en dat vooral op haar andere albums, is dat ze emotioneel labiel is, wat in merkwaardig contrast staat tot haar zelfverzekerde spel – ze bespeelt nogal wat muziekinstrumenten, en doet dat meer dan voortreffelijk. Een meid die zo verschrikkelijk veel goed kan (spelen, componeren, arrangeren) en toch een emotioneel wrak.

Ik ben een paar jaar geleden naar een concert van de groep Eels gegaan omdat Lisa Germano in het voorprogramma speelde. De overvolle grote zaal van de Oosterpoort in Groningen bleek niet voorbereid op een intiem concert van een ingetogen en schutterend meisje, en ze kwam met haar onzekere uitstraling niet boven het geroezemoes van de ongeduldige zaal uit. Al haar soloplaten ondergingen, vrees ik, een beetje hetzelfde lot. Toch blijft er dit ene prachtige meesterwerkje, dat ik na al die jaren toch regelmatig blijf draaien, me elke keer verwonderend over het enorme, bescheiden talent Lisa Germano.

  • Lisa GermanoOn The Way Down From The Moon Palace – Koch Records KOC-CD-7999
  • Falling From Grace – soundtrack – Mercury 512 004-2