Holly’s stempelgrafiek nummer 6312 is een spel van optische illusies die van een afstandje misschien wel het beste werken, maar die van dichtbij wellicht nog fascinerender worden. Zoom dus gerust in bij deze grafiek.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6313 kun je zien als een abstract spel van optische illusies, maar je kunt er ook een impressie van verschillende beschaafde decolletés in zien. Neem er in beide gevallen rustig de tijd voor, zou ik zeggen.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6314 is ook weer een spel van suggestie en bedrog, dit keer gemaakt met slechts twee verschillende zwarte stempelkussens, waardoor de verschillen in grijzen nogal meevallen. Kijk toch ook hier maar even wat langer, want voordat alles op zijn plek gevallen is, dat kan heel even duren.
De recentste verfilming van Frank Herbert’s science fictionklassieker Dune werd goed ontvangen, terwijl het verhaal over de woestijnplaneet onverfilmbaar werd geacht. Inmiddels is ook het derde en afsluitende deel van de graphic novel verschenen waarin het verhaal in stripvorm wordt verteld, en doordat de makers het medium strip volledig uitbuiten is dat ook een meer dan geslaagde versie van het verhaal geworden.
Frank Herbert’s Dune – de graphic novel boek 3 – De Profeet
Elk jaar maken wij zelf een kaart met een passende nieuwjaarswens, maar dit jaar werden we ziek en lukte het gewoonweg niet. Daarom in plaats van de gebruikelijke nieuwjaarswens een verhaal over het weekblad The New Yorker. Dat bestaat namelijk dit jaar honderd jaar, en wat mij betreft is dat voldoende reden om de moed niet op te geven. Want een weekblad dat elke week op de juiste manier de vinger aan de pols houdt, je via goedgekozen cartoons altijd weer aan het lachen krijgt, dat elke week poëzie blijft publiceren dat digitaal door de dichters wordt voorgelezen, waarin de beste schrijvers al honderd jaar een podium vinden, dat blad zorgt er voor dat ik de moed er altijd in houd.
Honderd jaarThe New Yorker !
We gaan het nieuwe jaar in met Ruud’s motto voor 2025, waar ik me volledig bij aansluit. Hij heeft er voor alle duidelijkheid ook nog een tekening bij gemaakt.
Shelley Posen’s Ontario Moon kwam vijf jaar geleden al uit, maar toen heb ik het helaas gemist, daarom besteed ik er nu alsnog aandacht aan. Luister vooral even naar zijn Credo, dat mooi past na die lange decembermaand.
De Canadese zanger en liedjesschrijver Shelley Posen maakte een paar albums die tot mijn absolute favorieten behoren, maar ik was hem helaas uit het oog verloren, tot ik eens op Bandcamp keek en zag wat ik gemist heb. Twee jaar geleden bracht hij nog een hartverwarmend, schitterend album uit met mazzel als thema, en dat blijf ik hier de komende dagen wel draaien, denk ik. Het album begint overigens met een liedje waarin Posen ons allemaal een jaar met heel veel mazzel wenst, maar dan in het jiddisch. Luister maar eens goed
Shelley Posen – Mazel
Twee Italianen en een Belg ontmoeten elkaar in Brussel. Hun instrumenten komen samen, er ontstaat een samenwerking en een vriendschap. Hun debuutalbum heet Salta, waarin veel samenkomt – verschillende talen en stijlen, folk, klassieke muziek, jazz en pop, maar ook vele thema’s als migratie, angsten, liefde en veel meer. Een superieure cellist, een geweldige gitarist en een zangeres die je onverwacht diep kan raken. Een gouden trio kortom.
Peixe e Limāo – Salta!
Tegen het einde van het jaar kunnen we er nog wel even wat zwarte humor ingooien, vind ik. Ik kwam een oude strip tegen van de grootmeester op stripgebied Manu Larcenet, de Duitse vertaling uit 2010 van een strip uit 2003 van een krankzinnig verhaal over een hoogbejaarde Robin Hood die met Little John in het Teutoburgerwald is beland en daar niet alleen met Alzheimer te maken krijgt, maar ook met Tarzan, Brother Tuck die het tot paus geschopt heeft en een fanatieke Sheriff van Nottingham. Er wordt nog steeds gestolen van de rijken en gegeven aan de armen, maar alles verloopt niet geheel soepel, en dan druk ik me voorzichtig uit.
Manu Larcenet – De Legende van Robin Hood.
Voorouders aflevering 4 onderzoekt het belang van verhalen in de manier waarop we de geschiedenis ervaren. De vierde aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke zondag een publiceren.
L’Alba is een traditionele Corsicaanse band die polyfone zang combineert met traditionele Corsicaanse muziek. De muziek is, ook als je niets verstaat van wat ze zingen, intrigerend en prachtig genoeg om een heel album lang te kunnen boeien. Subliem plaatje!
L’Alba – Grilli
De Colombiaanse Julian Mayorga maakt post-cumbiaanse psychedelica, gecombineerd met hoekige elektrische gitaren, vreemde beats, samengeraapte percussie, alles met een tomeloze energie en vrolijkheid gebracht. Heerlijk absurdistische muziek, die ook nog eens muzikaal goed in elkaar zit. Heerlijk plaatje!
Julian Mayorga – Chak Chak Chak Chak
Holly’s schilderijen – december 2024 – nummer 5 is er een die je het beste van een afstandje kunt bekijken, want daarvoor is hij gemaakt. Neem dan wel even de tijd, want de optische illusies werken pas goed als je het schilderij de tijd geeft.
Vandaag werd ik onverwacht door een hondje in mijn kuit gebeten. Dat leverde een stevige bloedende wond op waardoor ik zomaar op kerstavond bij de huisartsenpost zat voor een tetanusprik. Tja. En dat alleen omdat ik gedachteloos over haar waterbakje heenstapte.