Cartoons zijn onder meer fascinerend omdat humor verandert. Europeanen hebben een ander gevoel voor humor dan Amerikanen, terwijl binnen Europa Fransen een ander gevoel voor humor hebben dan Engelsen. Dankzij The New Yorker is de cartoon tegenwoordig te beschouwen als een volwassen kunstvorm. Bij The New Yorker hebben ze het ook nog steeds over drawings, tekeningen, als ze cartoons bedoelen. En ze hebben daar ook wel een beetje gelijk in als je bijvoorbeeld naar het werk van Steinberg kijkt, dat de grenzen van het genre “cartoon” behoorlijk heeft opgerekt. We laten hier wat klassieke cartoons zien. Klassiek in de zin van ouderwetse degelijke beeldgrappen, maar ook in de zin van “klassiekers”. Het gaat dan om cartoons die veel navolgers hebben gehad. Andere tekenaars hebben bijvoorbeeld eindeloos veel variaties gemaakt op de skiër van Charles Addams die je hierboven ziet, en ook de zeehond-cartoon van James Thurber, die overigens min of meer per ongeluk ontstond doordat de tekenaar geen fatsoenlijke rots op papier kreeg, werd regelmatig nog eens dunnetjes overgedaan. We laten hier dit keer geen plagiatoren zien, alleen de originele klassiekers.

Hier recht boven vind je nog een Thurber-klassieker: “What have you done with Dr Millmoss?”, en onder de zeehond nog een, “Touché!”. Thurber baande de weg voor een generatie tekenaars die helemaal niet zo geweldig kon tekenen. Soms verhoogde dat zelfs de kracht van een tekening. Touché zou lang niet zo leuk zijn als het een realistische bloederige tekening was geworden.