Manu Larcenet is een van de beste en meest veelzijdige stripmakers ooit. Zijn bewerking van De Weg van Comac McCarthy is een waar meesterwerk. Larcenet kennen we al van indrukwekkende strips voor volwassenen als Blast en het Verslag van Brodeck, waarin veel duisternis en depressie te vinden was, terwijl De Dagelijkse Worsteling ook al een indicatie gaf dat Larcenet wat moeizaam in het leven staat, maar net autobiografische en hilarische Groepstherapie slaat wat dat betreft echt alles. Verder maakte hij ook behoorlijk wat humoristische strips, zoals delen in de Donjonreeks en een tribuut aan Ravian.

Je begrijpt nu misschien waarom ik van deze man alles wil lezen en bekijken, maar lang niet alles wat hij gemaakt heeft blijkt in het Nederlands vertaald. Zo ontdekte ik Die Legende von Robin Hood, de Duitse vertaling uit 2010 van een strip uit 2003 (mijn Duits is beter dan mijn Frans, vrees ik, vandaar), die zo verschrikkelijk leuk en goed is dat ik verbaasd ben dat geen enkele Nederlandse uitgever dit boek heeft opgepikt.

De humor is tamelijk zwart en duister – Robin Hood is dik in de negentig en hij is getroffen door Alzheimer, en Little John, de enige van zijn bende die overgebleven is, geeft hem regelmatig een dreun op zijn hoofd om zijn geheugen weer even op te frissen. Hij is verbaasd over het concept waarmee hij de afgelopen zeventig jaar door het leven gaat – stelen van de rijken en weggeven aan de armen, “maar dan ben ik dus ook arm…”

We bevinden ons in het Teutoburgerwald, waar de Sheriff van Nottingham de moordenaar van al die toeristen probeert te vangen en daar op een bepaald moment ook de hoogbejaarde Tarzan bij inschakelt. Als Robin Hood Brother Tuck oproept blijkt deze het inmiddels tot paus te hebben geschopt.

Kortom, een volledig krankzinnig, absurdistisch verhaal waarin Robin Hood ook nog in de grote stad op zoek gaat naar het kasteel waar Lady Marian gevangen wordt gehouden. En ook dat loopt niet echt goed af. Heerlijk boek, zeker als je tegen wat zwarte humor kunt – “Mijn toerist brandt aan, verbrande toerist smaakt toch niet! Dan komt de bittere smaak van de kantoormedewerker door, getverderrie”.

Maar als je het wil lezen zul je vrees ik echt op speurtocht moeten.