Schrijven over de muziek van Michel Banabila is bijna onbegonnen werk, want de muziek van deze unieke componist is eigenlijk nergens mee te vergelijken. Hij maakt geen soundscapes, want daarvoor is zijn muziek veel te spannend, geen minimal music want daarvoor zitten er te veel haken en ogen aan, geen jazz want daarvoor is zijn muziek veel te ongrijpbaar, neoklassiek komt er soms in de buurt, maar dat is dan weer zo’n vaag begrip. Avant-garde is ook zo’n overkoepelend begrip waar je alles wat hij doet onder zou kunnen vangen zonder dat je ermee uitlegt hoe die muziek nu eigenlijk klinkt.

Banabila gebruikt eigenlijk alles, van elektronica tot straatgeluiden, fragmenten van stukjes die collega-musici voor hem hebben opgenomen, fragmenten van radio, tv en internet, alles. Denk nu niet dat hij daarmee dan een soort collagemuziek maakt, want zo simpel is het ook weer niet, want Banabila maakt intrigerende composities die verbijsterend gecompliceerd in elkaar steken en die tegelijk heel toegankelijk klinken.

Zijn album Uprooted klinkt op momenten zelfs orchestraal, en ik zat er regelmatig met open mond van bewondering naar te luisteren. Magnifieke spanningsbogen, subtiele arrangementen, en weelderige klanktapijten vormen samen een uitgebalanceerd, adembenemend mooi  album. Eerlijk gezegd denk ik elke keer weer dat Banabila zijn beste album heeft gemaakt, en weet hij zichzelf toch steeds weer te overtreffen door weer een iets ander pad in te slaan en komt hij weer met een subliem meesterwerk aanzetten. Een absolute aanrader!

Luister hier naar een paar fragmenten: