Sett is een gelegenheidsband met een behoorlijk ongewone bezetting, zelfs voor een free jazz-kwartet. Het gaat hier om twee unieke, eigenzinnige gitaristen, de Vlaming Dirk Serries en de Brit Daniel Thompson (die overigens allebei hun eigen geweldige platenlabel zijn gestart), contrabassist John Edwards en violaspeler Benedict Taylor. Drie Britten en een Belg, maar alle vier uit hetzelfde avontuurlijke hout gesneden.

Op dit album hoor je twee sessies van een klein half uur elk die in november 2019 zijn opgenomen, die van de luisteraar behoorlijk wat aandacht en concentratie vergen. Dit is geen muziek voor luie luisteraars of voor mensen die achtergrondmuziek zoeken, laat ik het zo maar zeggen. Muziek voor mensen met open oren en een open geest, die door ogenschijnlijke chaos heen kunnen luisteren en kunnen horen hoe flexibel en soepel de vier mannen op elkaar reageren en met elkaar tot iets spannends en hechtst komen. Luister bijvoorbeeld eens naar het eerste fragment dat ik uit de eerste sett heb geknipt (wat eigenlijk een doodzonde is) en dat begint met wat toch wat op chaos lijkt, maar wat al heel snel naar een hechte samengesmede spannende brok muziek toewerkt. Luister er maar eens een paar keer achter elkaar naar, en je bewondering zal zonder meer groeien.

Dat geldt ook voor de fluisterzachte passages, waarbij ik echt op het puntje van mijn stoel zit – de spanning wordt er op die momenten zo fenomenaal mooi ingehouden dat ik echt met open mond zit te luisteren. En als je dan goed luistert kun je soms niet echt thuisbrengen welk geluid nu op welke manier uit welk instrument is ontlokt, en dat maakt het eigenlijk nog leuker. Daarom is het ook eindeloos veel leuker om live bij dit soort concerten aanwezig te zijn, maar een opname als deze maakt veel goed, zeker omdat ook hier weer blijkt dat vaker luisteren nog veel meer details en subtiele geheimen aan het licht brengt. Een juweel van een album.

Luister hier naar een paar fragmenten: