Spinifex is wellicht de meest verrassende jazzrockformatie die we in Nederland kennen. Spinifex Maximus was een twaalfkoppige formatie, maar voor hun vijfde studio-album hebben we te maken met een zeskoppige band, met een nieuwe tenorsaxofonist, John Dikeman, meestertrompettist Bart Maris, die we onder meer ook kennen van Jaune Toujours, en de vaste krachten Tobias Klein op altsaxofoon, Jasper Stadhouders op gitaar, Philipp Moser drums en Goncalo Almeida op bas.

Klein schreef vijf van de tien composities waaronder het titelnummer Amphibian Ardour, Almeida twee waaronder de afsluiter Icarus, en de resterende drie komen uit Iraanse en Pakistaanse Sufitradities. Het album werd in Lissabon opgenomen en gemixed en gemastered door de drummer van de band, Philipp Moser.

De muziek blaast je helemaal weg. Al zijn ze maar met zijn zessen, ze doen toch met enige regelmaat denken aan een complete big band – ik moet ook denken aan Willem Breuker en zijn typisch Europese en humoristische energieke jazz, maar ook aan de intelligente felle rock van Captain Beefheart (Trout Mask Replica, maar dan net even iets toegankelijker) en Frank Zappa. Energiek, fel, met passie gespeeld, een echte hechte band, die je volledig van je sokken kan blazen, maar even later kunnen de blazers je bijna over je bol aaien, zo mooi wordt er dan even gespeeld. Schitterende arrangementen, ingenieuze composities, muziek waar je nooit genoeg van krijgt. En door de subtiele dosis humor muziek waar je een goed humeur van krijgt en door de lekkere felheid waarmee gespeeld wordt ook nog eens muziek waar je energie van krijgt. Wat wil een mens nog meer?

Luister hier naar een paar fragmenten, dan hoor je meteen wat ik bedoel: