- hélène swarth
Met een zekere regelmaat zal in deze rubriek van Hans Schoen een klein stukje staan over literaire faits divers, zoals deze liggen te sluimeren op de zolder van zijn geheugen. Het zal meestal handelen over vergeten of half-vergeten schrijvers of over kleinigheden van letterkundige aard. De actualiteit zal geheel geschuwd worden. Kortom tres petite histoire literaire.
Zestig jaar lang dichtte zij gestaag voort tot zij in 1941 overleed. Niemand heeft zoveel bundels op zijn of haar naam staan dan mevrouw Swarth; wel een paar duizend gepubliceerde gedichten. En dan zijn er ook nog een aantal onuitgegeven bundels waar geen uitgever meer voor te porren was. Zij eindigde in een pension in Velp waar ze ofwel "ondraagbare kinderkleertjes naaide" (Jeroen Brouwers in zijn boek over Swarth), breide ofwel sonnetten bakte...
Dit portret op leeftijd laat zien dat het
leven zijn sporen had nagelaten. Bij haar dood in 1941 schreef het inmiddels
ter ziele gegane dagblad Het Vaderland: "De jeugd van nu kan zich niet meer
voorstellen hoe heerlijk het was haar verzen te lezen". Zo is het maar net.
Zij is in natuurstemmingsbeelden een heel leven lang een klasse apart
gebleven. Zo schreef zij niet een paar herfstgedichten of een paar dozijn
maar een paar honderd. Of zoals J.C. Bloem, die in 1952 de bloemlezing
Het zingende hart samenstelde, schreef dat als hij opnieuw een
anthologie uit haar verzen had moeten samenstellen, deze zeker voor meer dan
de helft uit andere gedichten zou bestaan en daarna niet beter en niet
slechter zou zijn uitgevallen.
Uit de bundel Al onder de boomen de
volgende drie proeven:
