Meestal bespreek ik hier boeken waar ik ronduit enthousiast over ben, maar af en toe kom ik een boek tegen waar ik hoge verwachtingen van had maar dat blijkt tegen te vallen. In dit geval wil ik dan graag mijn verbazing uitspreken over zo’n tegenvaller.

Geverfde stilte was de titel die me aansprak, maar wat me meteen opviel bij de eerste keer doorbladeren was wat ik allemaal miste in dit overzicht dat kunstrecensent Carel Peeters had samengesteld. Al mijn persoonlijke favoriete schilders die de stilte treffend hadden vastgelegd ontbreken hier volledig, met als meest opmerkelijke omissie Giorgio Morandi, de grootmeester van het schilderen van stilte.

Achterin het boek vond ik onder de kop Coda een soort van verantwoording voor die keuzes, en als je dan even aandachtig de laatste zin wil lezen van het fragment dat ik je hier laat zien begrijp je Peeters probleem – hij is namelijk absoluut niet op zoek naar stilte, hij zoekt drama. En toen herinnerde ik me ook weer dat ik zijn kunstrecensies in Vrij Nederland ook altijd al knap irritant vond – gezwollen taalgebruik en de spijker nooit op de kop, maar er altijd faliekant naast. Zo’n zin alleen al – als Morandi een leegte schept waar Peeters niets mee aan kan vangen is er iets grondig mis met Peeters als kunstliefhebber wat mij betreft.

Dus ontbreken hier de fabelachtig mooie schemerschilderijen van Marten Klompien, en voor de grootmeesters van de minimal art als Robert Ryman, Agnes Martin en anderen heeft Peeters al helemaal geen oog.

Peeters laat overigens best wat aardige schilderijen zien, maar door het onuitstaanbare geleuter eromheen worden die schilderijen niet mooier, integendeel zelfs. En dat is vreemd, want je zou verwachten dat als iemand over kunst schrijft je dan enthousiast zou worden, maar dit boek smoort je enthousiasme juist effectief. Eeuwig zonde, en geen aanrader dus, maar gewoon een boek om je met stijgende verbazing over te verwonderen.

• Carel Peeters – Geverfde stilte – De Harmonie – € 27,50