homerecords festival 2017 cité miroir luik 24 mei 2017
Homerecords.be is een van de interessantste en spannendste platenlabels ter wereld. Begonnen als een folklabel in Luik, is het uitgegroeid tot een label waar het avontuur vooral een kans krijgt – folk gaat samen met jazz, met wereldmuziek, met kamermuziek, en de combinaties zijn soms uitermate verrassend en uniek. Voor luisteraars is vrijwel elk album dat het label uitbrengt de moeite van het luisteren waard, omdat je als luisteraar steeds weer op scherp gezet wordt – totaal nieuwe muziek, geworteld in de traditie.
Michel van Achter, de labelmanager, presenteerde op 24 mei 2017 maar liefst tien nieuwe albums tijdens het tweede homerecords festival in Cité Miroir in Luik, een voormalig zwembad dat tot concertzaal is omgebouwd. De ruimte is niet voor iedere act ideaal, maar de geluidsinstallatie was uitstekend, dus elke artiest en elke groep kwam optimaal tot zijn recht. We lopen het programma even met je door.
Chris de Pauw
Chris de Pauw kende ik tot voor kort alleen als begeleider van mondharmonicaspeler Thierry Crommen, en toen maakte hij al indruk, maar solo blijkt De Pauw nog veel indrukwekkender te spelen, en verbluffend genoeg op eenvoudige akoestische gitaren (onder meer een kleine gitaar die hij ooit voor 250 euro had aangeschaft). Pure, instrumentale muziek waar je met open mond naar zat te luisteren. Een bijzonder fraaie aftrap van het festival.
Auster Loo
Lydie Thonnard op dwarsfluit en Simon Leleux op darbouka – fluit en percussie dus. Simpel en zeer doeltreffend, en anders dan je van dit zeer beschaafd ogend duo zou verwachten – hypnotiserend ritmisch fluitspel, opzwepende percussie, en samen een buitengewoon, uniek, opwindend geheel. Spannend en precies goed. Mooi.
Bernard L’Hoir
Bernard L’Hoir is een componist en pianist, en toen ik over zijn album She’s schreef vond ik dat hij moeilijk te categoriseren was – pop, jazz, kamermuziek, filmmuziek? Voor het festival had hij de Spaanse gitarist Juan Carlos Mellado Téjon meegenomen, en de combinatie van piano en Spaanse gitaar werkte magnifiek. Muziek om op weg te dromen, terwijl het toch spannend bleef. Bijzonder.
Tondo
Gilles Chabenet electro-akoestische draailier, Maarten Decombel gitaar en Fred Pouget klarinet vormen samen het Frans-Belgische trio Tondo. De middeleeuwse draailier werd, dankzij Valentin Clastrier (die later op de avond optrad) onze tijd binnengesleurd, en Chabenet is een uitstekende draailierspeler. Traditie en jazz worden gecombineerd op een mooie, spannende manier, met fraaie, lyrische composities. Drie musici die aan elkaar gewaagd zijn, waardoor het mooi is om naar hun spannende samenspelen te kijken.
Lara
Elk festival kent wel één misser, en dat was in dit geval Lara, een Franstalige singer/songwriter die in het Engels wereldverbeterende teksten zong, begeleid door een gitarist. Toen de gitarist ook nog begon te fluiten haakten we af omdat het net iets te tenenkrommend werd, en verlengden we zo de pauze met een kwartiertje.
Clarinet Factory
Vier Tsjechische klarinettisten, klassiek opgeleid, maar steeds avontuurlijker paden opgegaan, en uiteindelijk eigen repertoire gaan schrijven en spelen. Jazzy, met een voet in de traditie, en ook weer spannend en avontuurlijk. En vier klarinetten bij elkaar, dat klinkt in dit geval fantastisch. Niet alles instrumentaal, een van de vier blijkt ook nog eens een voortreffelijk zanger te zijn, en ook voor deze band geldt wat eigenlijk voor alle musici van dit festival geldt: ze maken live meer dan waar wat ze op cd al lieten horen, Die cd, Meadows, is overigens een absolute aanrader. Een kruising van jazz, brassband, folk, klassiek en avantgarde. Subliem.
Osman Martins & Quatuor MP4
Bossa nova, samba en chorinho, zuidamerikaanse ritmes, en dan een strijkkwartet eraan toegevoegd. Braziliaanse kamermuziek. Een ongebruikelijke, maar zeer geslaagde combinatie, waarbij vooral de strijkers bijzonder veel indruk maakten. Eerlijk gezegd was eigenlijk Osman Martins, de frontman waar alles om draaide, een beetje de zwakke schakel van deze bezetting. Misschien een ego dat een tikkeltje te groot is, maar de arrangementen waren in ieder geval magnifiek. Op hun cd Vontade Saudade is alles net wat mooier in balans, en die is dan ook een absolute aanrader.
Valentin Clastrier & Steven Kamperman
Valentin Clastrier speelde ooit gitaar bij Jacques Brel, maar werd later gegrepen door de draailier, die hij moderniseerde en elektrisch maakte en uitbreidde. Hij heeft op die manier een ware revolutie teweeggebracht in draailierland, want dit middeleeuwse instrument, dat soms bijna als een klein orkest kan klinken, werd volledig binnenstebuiten gekeerd, en Clastrier buitte alle mogelijkheden van het instrument uit. Clastrier bouwde in de loop der jaren een bijna legendarische status op als draailiervirtuoos. Samen met de avontuurlijke saxofonist en klarinettist Steven Kamperman vormt Clastrier nu een onwaarschijnlijk duo dat muziek maakt die je nog nooit eerder gehoord hebt. Ze hadden deze avond met wat technische problemen te kampen, maar daar heeft het publiek niets van gemerkt, en dit duo zorgde voor het spectaculairste optreden van de avond. Voor sommigen wellicht een tikje te ontoegankelijk of weerbarstig, maar voor de avontuurlijke luisteraar was dit superieure avantgarde op zijn aller- allerbest. Hun album Fabuloseries is dan ook de aanrader van het jaar – een onwaarschijnlijk goed groeiplaatje. Adembenemend goed.
Samson Schmitt, Johan Dupont & Joachim Iannello
Het trio van gitarist Samson Schmitt, pianist Johan Dupont en violist Iannello was daarna voor veel luisteraars een verademing, omdat het toegankelijke, humoristische muziek is, met een pianist die al improviserend meteen al over het introductiepraatje heen een ironisch pianistisch commentaar gaf. Drie virtuozen die aan elkaar gewaagd zijn, een Django-Reinhard-geïnspireerde gitarist, een bevlogen violist, en een pianist die alles leek te kunnen, maar die vooral humoristisch kon improviseren. Het publiek vond het geweldig, en ze waren ook geweldig. Feel-good muziek, swingend, en dankzij de pianist mooi uit de hoek van de gypsy-swing getrokken, waardoor het weer eens buiten elke categorie valt. Mooi, goed en heel erg leuk. Hun cd Rire avec Charlie is ook een absolute aanrader.
Alain Frey
Henri Salvador, jaren dertig, jazzclubs, humor, onzin, Belgisch absurdisme, vaudeville, gypsy swing, het zijn allemaal associaties die bij je opkomen als je Alain Frey ziet en hoort spelen. Samson Schmitt bleef ook even zitten om mee te spelen, en saxofonist Laurent Meunier zorgde voor de perfecte Cotton Club-ondersteuning. Heerlijke feel-good music, en de perfecte act om een festival af te sluiten. Scattend, en met een onverwoestbaar humeur gingen we naar huis. Ook voor Alain Fey geldt dat zijn album, Qui c’est qui? , een absolute aanrader is.
Een mooi festival, dat een fraaie staalkaart bood van wat homerecords.be te bieden heeft. Merkwaardig genoeg was er niet bijster veel publiek op komen dagen, want een klein festival als dit verdient beter dan een publiek van driehonderd serieuze muziekliefhebbers. Enfin, je kunt natuurlijk altijd de cd’s aanschaffen, en dat is voor iedereen die ook maar een beetje avontuurlijk is ingesteld absoluut aan te raden.