Mondo Leone betekent “de wereld van Leon”. Leon is Leon Giesen, een unicum in de Nederlandse muziekwereld, en volgens mij zelfs wereldwijd uniek. Dat komt doordat Giesen niet alleen muzikant is (hij speelde tien jaar lang in succesvolle bands als Toontje Lager en Captain Gumbo) maar ook documentairemaker voor televisie (hij won onder meer een prijs voor de documentaire “Van America naar Amerika” met Rowwen Hèze). Die twee disciplines heeft hij gecombineerd in MondoLeone, de Wereld van Leon, waarin hij vooral op zoek gaat naar de kleine genoegens die het leven aangenamer en aantrekkelijker maken.

Voor zijn “onemanshow” Genomineerd heeft hij de prijs “Het gouden randje” in het leven geroepen, voor mensen die zonder winstbejag of eigenbelang iets doen waarmee ze de wereld leuker of aangenamer maken. Die worden in de voorstelling genomineerd en aan het publiek voorgesteld met behulp van liedjes en filmpjes, en die combinatie is op zich al een nominatie waard, want het feelgood-gehalte van deze voorstelling is zeer, zeer hoog. En dat is zonder meer positief bedoeld, want het bijzondere van Leon Giesen is dat hij zonder enige klefheid of valse sentimentaliteit wijst op details die het leven echt een stukje meerwaarde geven. We mogen dan even meegenieten van de geheimzinnige schepper van de Utrechtse kabouters, van de minischilderijtjes die een Engelsman maakt op kauwgumresten op straat, van een twijfelgeval (een minitekst van bloemetjes), en van twee indrukwekkende verhalen die wat mij betreft boven alles uitstijgen op dit gebied.

Het verhaal over de toeter die Amerikaanse treinen bij overgangen laten horen is om te beginnen al bijzonder omdat het verhaal laat zien dat Giesen oog en oor heeft voor een onbetekenend lijkend detail als een trein die een Gershwin-achtig jazz-akkoord laat horen. Giesen spoort de man op die daar veantwoordelijk voor is en laat hem het hele verhaal uit de doeken doen. Fascinerend en intrigerend, en een perfect voorbeeld van een uitstekende nominatie voor het Gouden Randje (die gouden randjes werden overigens gezaagd van het gouden beeld dat Giesen ooit won met die Rowwen Héze-documentaire, maar dit terzijde). Want deze man heeft er echt voor gevochten om die treinen een toeter mee te geven die een mooi, opgewekt en toch stevig, jazzy geluid gaf.

Het indrukwekkendste verhaal is dat van de Australiër Juan Mann die wereldberoemd werd met een filmpje op YouTube waarop te zien is hoe hij met een groot bord in een winkelstraat staat en Free Hugs uitdeelt. Gratis knuffels. Het kost Giesen behoorlijk wat moeite om in contact te komen met deze man, die inmiddels verhuisd blijkt te zijn naar een stadje boven Sidney omdat hij in Sidney zelf niet meer gewoon over straat kan lopen zonder om de twee meter geknuffeld te worden, maar het gesprek dat dan ontstaat is om stil van te worden. Mann blijkt vóór zijn Free Hug-actie in een zeer zware depressie te hebben gezeten, tegen de rand van het suïcidale aan, en toen hij in die periode op een feestje eenzaam in een hoek stond kwam er een meisje langs die hem alleen maar een knuffel gaf en weer wegging. Dat maakte zoveel indruk dat hij die gebeurtenis gebruikte om zijn hele leven weer op de rails te zetten.
Hij vertelt over de allereerste keer dat hij Free Hugs ging uitdelen en je krijgt kippenvel als je het hoort. Meer vertel ik er hier niet over. Als je het hele verhaal wil horen en zien moet je toch echt naar een van de voorstellingen van Genomineerd.

En dat laatste is echt absoluut aan te raden. Wij waren op 10 februari 2011 in De Lawei in Drachten, waar we, omdat we lid zijn van de gratis club van Mondo Leone, ook nog eens werden getracteerd op een kleedkamerconcert, met acht mensen in een kleedkamer. Geweldig. Je hoeft maar één keer een van de unieke shows van Leon Giesen te hebben gezien en je wilt er nooit meer een missen.

Een dag later (op 12 februari 2011) stond deze recensie in Het Parool:

Om maar even te zeggen dat we niet de enigen zijn…