Hij was al een tijd ziek, maar toch hoopte ik hem nog een keer te zien om weer even bij te praten, dus het bericht van zijn overlijden op vierenzestigjarige leeftijd kwam toch nog behoorlijk onverwacht.

Ik ontmoette Ad van Meurs voor het eerst toen hij met zijn band de begeleidingsband vormde van Cowboy Jack Clement, die voor een paar optredens in Nederland was. Ik was al jaren een stille bewonderaar van Clement als performer en liedjesschrijver, dus ik ging helemaal naar een dorp onder Enkhuizen, waar ik als voorprogramma The Watchman (Ad van Meurs en band) voor het eerst zag optreden. Van Meurs was als The Watchman op dat moment al bekender buiten dan binnen Nederland, en tot dan toe had hij zich ook buiten mijn radar begeven, maar dat veranderde vanaf dat moment.

Ad van Meurs bleek niet alleen een voortreffelijk singer-songwriter in het Americanalandschap te zijn, hij was ook een drijvende kracht in de muziekscene in zijn woonplaats Eindhoven, en hij bleek een buitengewoon avontuurlijke muzikant te zijn, die met de band NoBlues een totaal nieuwe vorm van muziek uitvond – het was mooi om te zien hoe hij in die band, met een aantal sterke persoonlijkheden die af en toe stevig botsten, als oude rot de boel bij elkaar hield. Samen met oud-speler Haytham Safia, blueszanger en bassist Anne Maarten van Heuvelen, meesterpercussionist Osama Maleegi en zangeres en toetseniste (en echtgenote van Van Meurs) Ankie Keultjes schreef Van Meurs muziekgeschiedenis met deze wereldfusieband en hun Arabicana.

Maar Ad van Meurs deed nog veel meer. Naast de Engelstalige Watchman en de wereldfusie van NoBlues waren er ook nog het folktrio The Folk Survival Club samen met Ankie Keultjes en Marjan Cornille en er kwamen na zijn zestigste ineens twee wonderlijk mooie Nederlandstalige platen, En Soms en De Weg is een Vriend. En tenslotte was er Dorset Moon dat hij als The Watchman uitbracht en dat zijn laatste album blijkt te zijn.

Ik kwam Ad regelmatig tegen, bij optredens, waar we altijd even met elkaar bijpraatten, maar bijvoorbeeld ook bij Folkwoods, waar ik me erover verbaasde dat hij niet op het programma stond, maar waar hij me onmiddellijk begon voor te stellen aan verschillende van zijn collega’s, zoals Gerard van Maasakkers, en waar hij zijn verbazing uitsprak over moors magazine – “Maar Holly, daar kun je toch niet van LEVEN?” Ik schoot in de lach en legde uit dat ik een volledige baan had en dat ik dit magazine er gewoon ’s avonds “bij” doe.

Er was wederzijdse waardering, Ad van Meurs was een ontzettend aardige vent, en ik ben blij dat ik een tijd lang op vriendschappelijke basis met hem om heb kunnen gaan en dat ik zijn muzikale reis een poos heb mogen volgen. Ik zal hem missen.

Discografie

The Watchman:

The Watchman, Ryko Disc, 1991
Narcisse, Van Records, 1992
Peaceful Artillery, Van Records, 1995
Broken Lock and Rhyme, Van Records, 1996
Flight over life, Van Records, 1997
Live at Anderson Fair Houston, Van Records, 1998
Melancholicus Realisticus, Monkey Man Records, 2000
Carnival of circumstance, Monkey  Man Records, 2002
Weep on Willow, CRS, 2004
High Acres, CRS, 2006
Over The Top, CRS, 2011,
En Soms, Monkey Man Records, 2012
De weg is een vriend, Monkey Man Records, 2014
Dorset Moon, CRS, 2016

No Blues:

Farewell Shalabye, CRS / Productie huis ON, 2005
Ya Dunya, CRS/Productie huis  ON, 2007
Lumen, CRS/ Productie huis  ON, 2008
Hela Hela, CRS/ Productie huis ON, 2011
Kind of No Blues, CRS/Productiehuis ON, 2013
Oh Yeah Habibi, CRS/ Productie huis ON

The Very Girls & The Watchman: 

Elsewhere Bound, Monkey Man, 2001

The Folk Survival Club:  

Break of Dawn, Monkey Man, 2008
I believe in Rock& Roll, CRS, 2011

Film met filmmaker  Dré Didderiens :

Searching for the Heart of the Heartlands  CRS, 2008

Links:

Portret van Ad van Meurs : https://www.youtube.com/watch?v=SVvc7YgKRUE

Clip Easy Riders van de Peel : https://www.youtube.com/watch?v=r9EvWPJtiGw

Trailer Searching for the Heart of the Heartlands :
https://www.youtube.com/watch?v=QY2YRwC209k&t=145s