Tomcat is een strip over Kara Hultgreen, de allereerste Amerikaanse gevechtspiloot. We volgen haar strijd om zover te komen, want haar grote droom was om astronaut te worden, maar daarvoor wou ze eerst leren vliegen. In een mannenwereld niet vanzelfsprekend en zeker niet gemakkelijk. Ze werd een van de besten, maar de Tomcat, bijnaam voor een F-14, werd haar fataal. Een indrukwekkende strip.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6321 lijkt op het eerste gezicht een vrij simpel spel van optische illusies, maar toch zitten hier wat merkwaardige haken en ogen aan, waardoor je als kijker op het verkeerde been gezet wordt. Kijk maar eens wat langer.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6322 verandert van bol naar hol als je gaat kantelen. Optische illusies dus. Bovendien zijn er wat suggesties in verwerkt, dus je kunt op zoek naar hoofden als je dat leuk vindt. Je kunt hier ook heel goed zien hoeveel kleur mijn verzameling zwarte stempelkussens oplevert.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6323 is wat donkerder en weerbarstiger, maar ik heb ik ieder geval één lezer die juist voor dit soort grafieken een zwak heeft, hij vergelijkt ze met muziek die je vaker moet horen, die je echt moet veroveren, of met eten dat je niet meteen kunt waarderen, maar wel met een “acquired taste” zoals de Britten dat zo mooi zeggen.
Zwitserland, een land dat zelf geen koloniën bezat, was wel degelijk betrokken bij de handel met koloniale gebieden, zoals we in het boek Colonial twee dagen geleden hier al konden constateren. Zo is er ook behoorlijk wat kunst uit de voormalige koloniën in Zwitserse musea beland, en anders dan in veel andere landen gaan de Zwitsers daar op een voortvarende manier mee om. Het Benin Inititative Switzerland bijvoorbeeld houdt zich nadrukkelijk bezig met het cultureel erfgoed uit het voormalige Koninkrijk Benin (Nigeria) – de geschiedenis wordt onderzocht en er wordt gekeken op welke manier de kunst kan worden teruggebracht naar het land van herkomst. Het mobiliseren van het erfgoed van Benin gaat over de vraag hoe om te gaan met objecten uit Benin die in Zwitserse musea te vinden zijn. De herkomst van alle objecten die tijdens de koloniale periode zijn geroofd worden onderzocht in samenwerking met vertegenwoordigers uit Nigeria. Dat zorgt voor een nieuwe vorm van kennisverwerving die het culturele erfgoed weer in beweging brengt zodat de musea in actie zullen moeten komen.
Mobilizing Benin Heritage in Swiss Museums
Holly’s stempelgrafiek nummer 6318 is een kwestie van focussen – zijn de witte vlakjes de gladgeslepen hoogste punten van ruwe stenen, of zijn het gaten waar je doorheen kunt kijken? Dat is dus een kwestie van focussen.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6319 is wat weerbarstiger, echt een gevalletje op-art met een rafelrandje. En een geval van suggestie en bedrog, want hoe langer je kijkt hoe meer je denkt te zien en hoe meer je ook weer tussen de vingers door glipt. Neem de tijd en zoom vooral ook even in.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6320 is ook weerbarstig, maar op een andere manier. Hier duurt het gewoon wat langer voor je de dieptewerking helemaal doorziet en alles op zijn plek valt. Maar dat is gewoon een kwestie van even wat langer blijven kijken.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6315 is een ingenieus spel van optische illusies, waarbij je na elke kanteling even rustig moet wachten tot alles weer op zijn plek valt. Bij deze moet je ook beslist even inzoomen, dan krijg je echt sneller greep op het geheel.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6316 is opnieuw een spel van suggestie en bedrog, waarbij je als kijker vrijwel ongemerkt op scherp wordt gezet. Kijk maar eens wat langer.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6317 is een spel van licht en schaduw dat je ook weer behoorlijk in verwarring kan brengen, want het perspectief kan zomaar omdraaien als je even je focus verlegt of met je ogen knippert. Neem er dus even de tijd voor en loop op je gemak de galerie door.
Voorouders aflevering 5 gaat over geboorte, dood en toeval. De vijfde aflevering in deze reeks filosofische en autobiografische essays van Ruud Moors, waarvan we er hier elke zondag een publiceren.
Zwitserland is een land midden in Europa dat zich altijd nadrukkelijk onafhankelijk en neutraal heeft opgesteld. Zelf hadden ze nooit koloniën, maar de Zwitsers hebben wel degelijk een koloniale geschiedenis, die loopt van de zestiende tot de twintigste eeuw. Dat deel van de Zwitserse geschiedenis was tot voor kort nog vrijwel onbekend maar de Zwitsers hadden connecties op ieder continent. Niet alleen zakenlieden, bedrijven en gemeenschappen profiteerden van het Europese kolonialisme. In een boek met veertien essays wordt een eerste serieuze poging ondernomen op een rijtje te zetten wat kolonialisme in Zwitserland betekende en nog steeds betekent. Indrukwekkend.
Colonial – Switzerland’s Global Entanglements
Zo’n vijfenveertig jaar geleden verraste de tekenaar van Blueberry, Jean Giraud, iedereen door als Moebius samen met Jodorowsky een geweldige science fictionstrip te maken rond de derderangs detective John Difool en zijn vliegende huisdier en de Incal, een magisch oeroud artefact dat het leven van Difool volledig op de kop zette. Nu Giraud dood is en Jodorowsky 93 mogen er eindelijk andere teams met de Incal en Difool aan de slag, en dat levert meteen al een meesterlijk, spannend, absurd en humoristisch boek op, waarbij het vooral erg fijn is om de onnozele John Difool weer te ontmoeten.
De Incal – Psychoversum
Holly’s stempelgrafiek nummer 6312 is een spel van optische illusies die van een afstandje misschien wel het beste werken, maar die van dichtbij wellicht nog fascinerender worden. Zoom dus gerust in bij deze grafiek.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6313 kun je zien als een abstract spel van optische illusies, maar je kunt er ook een impressie van verschillende beschaafde decolletés in zien. Neem er in beide gevallen rustig de tijd voor, zou ik zeggen.
Holly’s stempelgrafiek nummer 6314 is ook weer een spel van suggestie en bedrog, dit keer gemaakt met slechts twee verschillende zwarte stempelkussens, waardoor de verschillen in grijzen nogal meevallen. Kijk toch ook hier maar even wat langer, want voordat alles op zijn plek gevallen is, dat kan heel even duren.
De recentste verfilming van Frank Herbert’s science fictionklassieker Dune werd goed ontvangen, terwijl het verhaal over de woestijnplaneet onverfilmbaar werd geacht. Inmiddels is ook het derde en afsluitende deel van de graphic novel verschenen waarin het verhaal in stripvorm wordt verteld, en doordat de makers het medium strip volledig uitbuiten is dat ook een meer dan geslaagde versie van het verhaal geworden.
Frank Herbert’s Dune – de graphic novel boek 3 – De Profeet
Elk jaar maken wij zelf een kaart met een passende nieuwjaarswens, maar dit jaar werden we ziek en lukte het gewoonweg niet. Daarom in plaats van de gebruikelijke nieuwjaarswens een verhaal over het weekblad The New Yorker. Dat bestaat namelijk dit jaar honderd jaar, en wat mij betreft is dat voldoende reden om de moed niet op te geven. Want een weekblad dat elke week op de juiste manier de vinger aan de pols houdt, je via goedgekozen cartoons altijd weer aan het lachen krijgt, dat elke week poëzie blijft publiceren dat digitaal door de dichters wordt voorgelezen, waarin de beste schrijvers al honderd jaar een podium vinden, dat blad zorgt er voor dat ik de moed er altijd in houd.
Honderd jaarThe New Yorker !
We gaan het nieuwe jaar in met Ruud’s motto voor 2025, waar ik me volledig bij aansluit. Hij heeft er voor alle duidelijkheid ook nog een tekening bij gemaakt.
Shelley Posen’s Ontario Moon kwam vijf jaar geleden al uit, maar toen heb ik het helaas gemist, daarom besteed ik er nu alsnog aandacht aan. Luister vooral even naar zijn Credo, dat mooi past na die lange decembermaand.
De Canadese zanger en liedjesschrijver Shelley Posen maakte een paar albums die tot mijn absolute favorieten behoren, maar ik was hem helaas uit het oog verloren, tot ik eens op Bandcamp keek en zag wat ik gemist heb. Twee jaar geleden bracht hij nog een hartverwarmend, schitterend album uit met mazzel als thema, en dat blijf ik hier de komende dagen wel draaien, denk ik. Het album begint overigens met een liedje waarin Posen ons allemaal een jaar met heel veel mazzel wenst, maar dan in het jiddisch. Luister maar eens goed
Shelley Posen – Mazel
Twee Italianen en een Belg ontmoeten elkaar in Brussel. Hun instrumenten komen samen, er ontstaat een samenwerking en een vriendschap. Hun debuutalbum heet Salta, waarin veel samenkomt – verschillende talen en stijlen, folk, klassieke muziek, jazz en pop, maar ook vele thema’s als migratie, angsten, liefde en veel meer. Een superieure cellist, een geweldige gitarist en een zangeres die je onverwacht diep kan raken. Een gouden trio kortom.
Peixe e Limāo – Salta!
Tegen het einde van het jaar kunnen we er nog wel even wat zwarte humor ingooien, vind ik. Ik kwam een oude strip tegen van de grootmeester op stripgebied Manu Larcenet, de Duitse vertaling uit 2010 van een strip uit 2003 van een krankzinnig verhaal over een hoogbejaarde Robin Hood die met Little John in het Teutoburgerwald is beland en daar niet alleen met Alzheimer te maken krijgt, maar ook met Tarzan, Brother Tuck die het tot paus geschopt heeft en een fanatieke Sheriff van Nottingham. Er wordt nog steeds gestolen van de rijken en gegeven aan de armen, maar alles verloopt niet geheel soepel, en dan druk ik me voorzichtig uit.
Manu Larcenet – De Legende van Robin Hood.
