Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik de Zomer Jazz Fiets Tour door omstandigheden tot nu toe elk jaar aan me voorbij heb laten gaan, dus dit jaar was mijn eerste keer. We waren gewaarschuwd: Je mist gegarandeerd een groot deel van het programma en je moet nog zelf fietsen ook. Maar dat het zo’n helse tocht zou worden waarbij we uiteindelijk maar twee concerten hebben bezocht, dat had ik niet kunnen voorspellen.

Maar heb ik spijt? Absoluut niet! Ga ik volgend jaar weer? Zeker weten!

Wat ging er mis? Om te beginnen verdwaalden we al toen we van Haren naar Garnwerd fietsten, zodat we daar in plaats van een uurtje bijna twee uur over deden. We kwamen daar in een gigantische hoosbui aan en mijn benen waren al in een enorme kramp geschoten, wat op zijn zachtst gezegd niet prettig was. Afijn, de pijn trok weg nadat we de polsbandjes om hadden gedaan en de regenpakken weer hadden aangetrokken. Op naar het eerste concert: het Noordpool Orkest in de Enne Jans Heerd in Maarhuizen – ook weer een zoektocht van jewelste, dus het eerste kwartier hebben we daar gemist.

het noordpool orkest

Dat tweeënveertigkoppige orkest trad op in een enorme boerenschuur met een verrassend goede akoestiek en speelde onder meer Who’s afraid of Red, Yellow and Blue, een stuk dat klarinettist Steven Kamperman speciaal voor de Zomer Jazz Fiets Tour voor het Noordpool Orkest had bewerkt. Hij speelde zelf ook mee, net als violist Oene van Geel, die even later een compositie presenteerde die vooral voor strijkers was geschreven. Muziek die jazz, wereldmuziek en klassiek combineerde, en van een wonderbaarlijke schoonheid was. Een compositie die me deed denken aan de mooiste instrumentale stukken uit de opera Rusalka van Dvorák. Dat was meteen al een hoogtepunt van de dag, wat mij betreft.

maison moderne

We volgden Steven Kamperman en Oene van Geel naar Noordhorn, naar Schuur Dekker, waar ze twee uur later zouden optreden in een afgelegen boerenschuur, opnieuw met een verrassend goede akoestiek. Rietblazer Kamperman was een aantal maanden als “artist in residence” in het Van Doesburghuis bij Parijs en schreef daar, geïnspireerd door de bijzondere architectuur van dat huis, de primaire kleuren en de geometrische vormen een aantal composities die hij met drie muzikale, en net zulke avontuurlijke vrienden ter plekke opnam. De cd die dat opleverde werd hier, in die boerenschuur (kan het contrast groter zijn?) gepresenteerd, en opmerkelijk genoeg werkte dat bijzonder goed. Naast klarinettist Kamperman en violist Van Geel stonden de jonge Franse gitarist Paul Jarret en pianist extraordinaire Albert van Veenendaal op het podium. Gevarieerd, spannend, melodieus en strak, en kort gezegd: vier musici op avontuur. Mooi was dat na afloop van het concert topdrummer Sebastian Demydczuk, die in het publiek zat, Albert van Veenendaal uitgebreid complimenteerde – Van Veenendaal speelt geprepareerde piano, en dat doet hij inderdaad tamelijk geniaal, en dat wordt dus ook door collega’s gezien.

Ik heb na afloop van dit concert nog een tijd staan praten met zowel Oene van Geel (de muziek die hij maakte samen met Banabila is heel vaak de muziek waar ik naar luister als ik mijn grafieken maak), met Albert van Veenendaal (die ik steeds opnieuw op onverwachte plekken zie opduiken maar die ik nog nooit ontmoet had) en met Steven Kamperman, die ik al vele jaren volg. En toen kwam ons schema toch nog danig klem te zitten.
We hebben de dag feitelijk afgerond in de voortreffelijke pizzeria La Fontana in Zuidhorn (een absolute aanrader!)

Wat heb ik gemist en had ik nog heel graag willen zien?

Overigens hulde aan alle vrijwilligers, want de organisatie liep op rolletjes – alles was perfect geregeld, over werden we warm onthaald en geholpen, kon niet beter.

Zomer Jazz Fiets Tour 2023